بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج

بـه  كوره راه شب اى ماهتاب با من باش دريـن  مـسير پر از اضطراب با من باش كـنون  كه  عزم سفر دارم از ديار غروب بـه شـهر نور، تو اى ماهتاب با من باش چو  ذرّه  در تب خورشيد عشق مى سوزم بـيا  ودر  سـفر آفـتاب بـا مـن باش چو  مـاه،  نهضت نورانيم به تاريكى ست ظـفر  شـكوه!  درين انقلاب با من باش ز دامـن فـلك امـشب ستاره بايد چيد سپهـر  عـشق! درين انتخاب با من باش تو  اى  زلال تر از چشمه هاى هستى بخش دريـن  كـوير سراسر سراب، با من باش تو  اى نسيم بهشتى كه عطر گل از توست مـباش  ايـن همه پا در ركاب، با من باش بـه  شام تيره هجر وبه صبح روشن وصل دريـن دو لـحظه پر الـتهاب با من باش حـجاب  نور، تو را مى كند ز من مستور كـنون كه محو توام، بى حجاب با من باش نـديدم از سـفر عـشق غـير نـاكامى مگر كـه از تـو شوم كامياب با من باش بيا  كه  يك نفس از عمر بى امان باقى ست دمـى كه محو شوم چون حباب با من باش كـنون كه با نفس واپسين شود چو حباب بـناى  شـيشه اى من خراب، با من باش صـلاى  مهدى  موعود مى رسد از چرخ كـه  شد دعاى فرج مستجاب با من باش نيامدى كه چو (پروانه) سوختم اى دوست كنون كه شمع صفت گشتم آب با من باش

بـتى که راز جـمالش هـنوز سـر بسته ست بـه غـارت دل سـوداييان کمـر بسته ست عـبير مـهر بـه يـلداى طـره پيچيده ست مـيان  لـطف، بـه طول کرشمه بر بسته ست زهـى تـموج نـورى که بـى غـبار صدف مـيان  مـوج خـطر، نـطفه گهر بسته ست بـيا که مـردمک چشـم عـاشقان همه شب مـيان بـه سـلسله اشک، تا سحر بسته ست بــه پاى بــوس جـمالت نگاه مـنتظران زبـرگ  بـرگ شـقايق، پل نظر بسته است امـيـد روشـن مـستضعفان خـاک تـويى اگر چه گرد خودى، چشم خود نگر بسته ست مـتـاب روى ز شـبگيـر اشک بـى تـابم که  آه سـوخته، مـيثاق بـا اثـر بسته ست بـه  يـازده  خـم مى گر چه دست ما نرسيد بـده  پيـاله  که يک خم هنوز سر بسته ست زمـيـنه سـاز ظـهورند، شـاهدان شـهيد اگر  چه هـجرتشان داغ بـر جگر بسته ست کرامـتى  که  زخـون شـهيد مـى جـوشد هـزار  دسـت دعـا را زپشت سربسته ست قـسم  بـه اوج، که پرواز سرخ خواهم کرد در  ايـن مـيانه مرا گر چه بال وپر بسته ست چنـان وزيـده بـه روحـم نـسيم ديدارت که  گوش  مـنتظرم چشـم از خبر بسته ست در  ايـن رسـالت خونين، بخوان حديث بلوغ که  چشـم وگوش حريفان همسفر، بسته ست رواسـت سـر بـه بـيابان نـهند مـنتظران که بـاغ وصـل ترا عمر رفت ودر بسته ست

بـه آفـتاب بگو كـى ظهور خواهى كرد تـمام چشـم مـرا غرق نور خواهى كرد دوبـاره  بـرگ درختان به شوق مى آيند چو  بـشنوند غـريبه! ظهور خواهى كرد تـو هـمچو بـوى محبت زپشت پنجره ها درون  ذهـن  شـقايق خطور خواهى كرد نگاه شـوق واميدم به آن دم صبحى است كه خاك را به قدومت چو طور خواهى كرد تـمام  روز وشـبم مـثل همدگر شده اند تـوكى  زكوچه  هستى عبور خواهى كرد؟

در  سـايه سـار غـريب چشم من جز انتظار خيس تو بر پا نيست بـر جـاده هـاى غمزده بى روح، وقتى حضور سبز تو پيدا نيست در  ايـن  غروب وهق هق باران زا چون ابرهاى خسته وبغض آلود بـايد  بـه کوه سر بگذارم من، حالا که شانه هاى تو اينجا نيست بـر  شـاخسار  تـرد نگاه مـن، گل مى کند دوباره غمى سنگين بـر  سـاحل  کويـرى چشـمانم جـز موج استغاصه دريا نيست گفـتى بـهار فصل غزل خوانى است، فصل گشودن پر پرواز است امـا  شـروع مرگ کبوترهاست وقتى که هيچ پنجره اى وا نيست حـس  مـى  کنـم که سمت نگاهم را بايد به سوى جاده بچرخانم بـوى بـهار عـاطفه مـى آيـد، اين بار نه به جان تو رويا نيست ايـمـان بـياوريم بـه آغـاز فـصل فـروغ سـبز خـداوندى وقـتى چراغ آه هـمه سـوزان، در اين غروب سرد زمستانى است مـى  تـرسم از تـلاقى چشـمانم بـا چشم هاى تند تو نه هرگز شـرقى تـرين تـبسم بغض آلود اين ها براى چشم تو زيبا نيست وقـتى  که اشـتياق نگاهـم را بـا يک سکوت سـرد بـياميزى حتى بهشت دوزخ يخ بسته است چيزى به جز قساوت وسرما نيست مـن  جـز نگاه گرم تـو چيزى از هر دو جهان، عزيز نمى خواهم در  واپسـين دقـايق آديـنه وقـت نگاه گرم تـو آيـا نـيست

چشـمم بـه راه ماند وتو از در نيامدى ايـن  جمعه هم گذشت وتو آخر نيامدى؟ بـاغى  نـمانده اسـت که آخر نيامدى بـستان در انتظار تو بر گل نشسته است يک لـحظه هـم بـه ياد صنوبر نيامدى شـمشادهاى بـاغ، ز داغ تـو سوختند رفـتى  ز صـحن ديـده وديگر نيامدى در آن خزان، خزان غم انگيز فصل عشق امـا  شـبى بـه خـواب کبوتر نيامدى پرواز  ِ با حضور تو خواب وخيال ماست بـا آنکه تـو، هـنوز زخـاور نيامدى؟ مهرت چگونه در دل ما خانه کرده است؟ اى غـايب از نـظر، که به منظر نيامدى بـاور نـمى کنـم که فـراموشمان کنى حـتى  سـراغ  ايـن دل پرپر نـيامدى مـرغ  دل  شکسـته پرم شـد اسير تو جـز در نـسيم گلـشن بـاور نيامدى رفـتم  به کوه ودشت که پيدا کنم تو را

مـصدر  هـر  هشت گردون، مبدأ هر هفت اختر خـالق هـر شـش جهت، نورِ دلِ هر پنج مصدر والـى  هـر چار عـنصر، حـكمران هر سه دفتر پادشــاه هـر دو عـالم، حـجت يـكتاى داور آن  كـه  جـودش شهره نُه آسمان، بل لامكان شد مصطفى سيرت، على فر، فاطمه عصمت، حسن خو هـم  حسين قدرت، على زهد ومحمد علم ومه رو شـاه جـعفر فيض وكاظم علم وهشتم قبله گيسو هـم تـقى تـقوا، نقى بخشايش وهم عسكرى مو مـهدى قـائم كـه در وى جمع اوصافى چنان شد پادشـاه  عـسكرى  طلعت، نقى حشمت، تقى فر بـوالحسن  فـرمان ومـوسى قدرت وتقدير جعفر عـلم بـاقر، زهـد سـجاد وحـسينى تاج افسر مـجتبى حـكم ورضيّه عصمت ودولت چو حيدر مـصطفى اوصـاف مـجلاى خـداوند جهان شد مـصطفى اوصـاف مـجلاى خـداوند جهان شد

شـيعه يـعنى شـوق، يعنى انتظار صـاحب  آيـنه  تـا صـبح بهار شـيعه يـعنى صاحب پا در رکاب تا  که خورشيد افکند رخ از نقاب فاش مى بينم ملائک صف به صف ايـن غـزل خوانند با تبنور ودف عـشقبازان، شور وحال آمد پديد مـيم  وحاى وميم ودال آمد پديد شـب نشينان ديده را روشن کنيد آن  مـه فـرخنده حال آمد پديد آمـد  آن روزى که در نـاباورى سـرزند از غـرب مـهر خاورى راسـتين مـردى رسيد با تيغ کج شـيعيان!  الـصبر مـفتاح الفرج چيـست آن تـيغ سـفيد آفتاب بـى  گمـان لاسيف الا ذوالفقار حـيدر از مـحراب بيرون مى زند شـب  نشينان را شبيخون مى زند آفـتاب،  اى آفـتاب، اى آفتاب از  نگاه بـنـدگانت رخ مـتاب از فـروغت ديـده ادراک چاک از فراغت اشک، مدفون زير خاک آفـتاب  شـيعه! از مـغرب درآ بـار ديگر سـر زن از غـار حرا بـت  پرسـتان ترکتازى مى کنند بـا کلام الله بـازى مـى کنـند تـيغ  بـرکش تـا تماشايت کنند تـا  که نـتوانند حـاشايت کنند پاک کن از دامـن ديـن ننگ را ايـن  عـروسکهاى رنگارنگ را ايـن  سخن  کوتاه کردم والسلام شـيعه  يـعنى تـيغ بيرون از نيام

دلـم  به وسعت صد زخم، داغدار تو شد تـمام سـينه مـن دشـت لاله زار تو شد بـلور  صـبر  مـن از طـاقِ طاقتم افتاد شکسـت مـثل دلِ من که بى قرار تو شد مدينه  چشم  به راه تو، مکّه گوش به زنگ حـرم  بـه زمزمه و، زمزم اشکبار تو شد نـجف بـه شـوق ظهور تو يا على گويان نگاهـدار  ونگهـبان ذوالـفقار تـو شد نگاه  سـامره سـرمست سـرمه ديـدار مُـدام، خـيره بـه سرداب يادگار تو شد قـسم  به  کام عطش ديدگان دشت فرات زمـينِ کرب وبـلا، غـرق انتظار تو شد بـه  نـااميدى سـقّاى کربـلا سـوگند امـيد مـن، دل امـيد، امـيدوار تو شد چنان که بايد وشايد، کسى به ياد تو نيست قـلم  ز مـصرع اين بيت شرمسار تو شد تـو گفـته اى که غـريبم، شنيدم ومُردَم دلـم، شکسـته قـلب جريحه دار تو شد مپوش  اى  ز پدر مـهربان تـر از ما روى بـيا  که مـادرِ ايّـام سـوگوار تـو شد بـه  زنـدگانى  مـا رحـم کن، بيا وببين که روز مـا چو شـب زلفِ تابدار تو شد بـيا وجرعه اى از جام خود به من بچشان که پاى، تـا بـه سرِ (واعظى) خمار تو شد

صبح  بى تو رنگ بعد از ظهر يک آدينه دارد بـى تـو حـتى مـهربانى حالتى از کينه دارد بـى تو مى گويند تعطيل است کار عشقبازى عـشق  امـا کى خـبر از شنبه وآدينه دارد جـغد بـر ويرانه مى خواند به انکار تو، اما خـاک اين ويرانه ها بويى از آن گنجينه دارد خـواستم از رنـجش دورى بگويم يادم آمد عـشق  بـا آزار خـويشاوندى ديرينه دارد روى  آنـم نـيست تا در آرزو دستى برآرم اى خوش آن دستى که رنگ آبرو از پينه دارد در هـواى عـاشقان پر مى کشد با بيقرارى آن  کبـوتر  چاهى زخمى که او در سينه دارد نـاگهان  قـفل  بزرگ تيرگى را مى گشايد آنکه  در  دسـتش کلـيد شهر پر آيينه دارد

صبح  بى تو رنگ بعد از ظهر يک آدينه دارد بـى تـو حـتى مـهربانى حالتى از کينه دارد بـى تو مى گويند تعطيل است کار عشقبازى عـشق  امـا کى خـبر از شنبه وآدينه دارد جـغد بـر ويرانه مى خواند به انکار تو، اما خـاک اين ويرانه ها بويى از آن گنجينه دارد خـواستم از رنـجش دورى بگويم يادم آمد عـشق  بـا آزار خـويشاوندى ديرينه دارد روى  آنـم نـيست تا در آرزو دستى برآرم اى خوش آن دستى که رنگ آبرو از پينه دارد در هـواى عـاشقان پر مى کشد با بيقرارى آن  کبـوتر  چاهى زخمى که او در سينه دارد نـاگهان  قـفل  بزرگ تيرگى را مى گشايد آنکه  در  دسـتش کلـيد شهر پر آيينه دارد