فصل 1. ميثاق نبوت و ولايت

باب هفتم : پيمان گرفتن از پيامبران درباره پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله وبشارت به آمدن او پيش از ظهور آن حضرت
و اذ اخذ الله ميثاق النبيين لما ءاتيتكم من كتاب و حكمة ثم جاءكم رسول مصدق لما معكم لتومنن به و لتنصرنه قال ءاقررتم و اخذتم على ذلكم اصرى قالوا اقررنا قال فاشهدوا و انا معكم من الشاهدين .
(آل عمران /81)
((و (يادآر) آن گاه كه خداوند از پيامبران پيمان گرفت كه چون شما را كتاب و حكمت دادم ، آن گاه شما را پيامبرى آمد برابر با نشانه هايى كه در اختيار شماست به او ايمان آوريد و او را يارى دهيد؛ خداى گفت : آيا اقرار كرديد و پيمان سخت مرا (از امت خود) گرفتيد؟ گفتند: اقرار نموديم ، خداى گفت : پس گواه باشيد كه من نيز با شما از گواهانم )).
فصل 1. ميثاق نبوت و ولايت
خداوند از پيامبران عليهم السلام پيمان گرفت كه هر كدام از آنها محمد صلى الله عليه و آله را دريافت به او ايمان آورد و او را يارى دهد، و هر كدام زمان او را درك نكرد بايد قوم خود را از اوصاف او باخبر سازد و مشخصات او را براى آنان توضيح دهد و آنان را به پيروى و يارى او فرمان دهد. و اگر هيچ كدام او را درك نكردند بايد مانند پيشينيان به آيندگان سفارش كنند و اين امر پياپى صورت گيرد همان گونه كه در حديث اتصال وصيت به طور تفصيل گذشت . و اين بدين خاطر است كه اشتباهى در كار او فرا نيايد و هر كه نبوت او را درك نمود در اوصاف او دچار ترديد نگردد. و اين كه خداوند فرمود: ((من نيز با شما از گواهانم )) براى محكم ساختن اين پيمان است پس از اقرار به آن .
گفته اند: ((فاشهدوا)) يعنى بر خود يا بر امت خود گواه باشيد و من هم گواه بر شما يا گواه بر امت شما هستم كه شما آن را رسانديد و آنان نيز با قبول رسالت شما بر خود اقرار نمودند. و اين غايت بزرگداشت شرافت آن حضرت صلى الله عليه و آله و نهايت سختگيرى بر ساير پيامبران و امتها است كه خداوند تصريح به گواهى نفس كريم و مقدس خود بر اين پيمانها و گفتگوى با پيامبران درباره اين مطلب نموده است . و خداوند همين پيمان را از آنان درباره ولايت على بن ابى طالب عليه السلام و امامان از اولاد او عليهم السلام نيز گرفته است چنانكه در اخبار مستفيضه اى وارد است .
در ((بصائرالدرجات )) به سندش از امام كاظم عليه السلام روايت است كه فرمود: ولايت على عليه السلام در تمام كتابهاى پيامبران مكتوب است ، و خداوند هيچ پيامبرى را برنينگيخته جز به نبوت محمد صلى الله عليه و آله و وصايت على عليه السلام . ⁽⁹⁸⁹⁾
و به چند سند از معصومين عليهم السلام روايت نموده كه : هيچ پيامبرى به پيامبرى نرسيد مگر با شناخت حق ما و برتر دانستن ما از ديگران . ⁽⁹⁹⁰⁾ ولايت ما همان ولايت خداست كه هيچ پيامبرى را جز بدان نفرستاده است .⁽⁹⁹¹⁾
و در كتاب ((توحيد)) به سندش از داود رقى روايت كرده كه گفت : از امام صادق عليه السلام درباره اين آيه پرسيدم : ((و عرش او بر آب بود))⁽⁹⁹²⁾، امام به من فرمود: ديگران در اين باره چه مى گويند؟ گفتم : گويند: عرش بر روى آب بود و پروردگار هم بر آن اقرار داشت . فرمود: دروغ مى گويند، هر كس چنين پندارد خدا را محمول ساخته و او را به صفت آفريدگان توصيف نموده ، و لازمه گفتارش آن است كه چيزى كه خدا را حمل مى كند قوى تر از خدا باشد.
گفتم : فدايت شوم ، برايم توضيح ده . فرمود: خداوند پيش از آنكه زمين و آسمانى ، يا جن و انسى و يا مهر و ماهى وجود داشته باشد دين و علم خود را بر آب حمل كرد. و چون خواست آفريدگان را بيافريند آنان را در برابر خود پراكنده ساخت و به آنان گفت : پروردگارتان كيست ؟ پس نخستين كسانى كه به سخن آمدند رسول خدا صلى الله عليه و آله و اميرمؤ منان و ساير امامان عليهم السلام بودند، كه گفتند: تويى پروردگار ما. پس خداوند علم و دين را بر دوش آنان نهاد.
سپس به فرشتگان فرمود: اينان حاملان علم و دين من و امينان من بر آفريدگان من اند، و اينانند كه مسئولند. سپس به آدميزادگان گفته شد: به ربوبيت خدا و اطاعت اينان اقرار كنيد، گفتند: آرى ، پروردگارا! اقرار نموديم . خداوند به فرشتگان فرمود: گواه باشيد. فرشتگان گفتند: ما گواه شديم تا ديگر نگويند: ((ما از اين امر غافل بوديم . يا نگويند: همانا پدرانمان پيش از اين شرك آوردند و ما هم فرزندانى پس از آنها بوديم (و ناچار بوديم از پيروى آنان )، آيا ما را به خاطر آنچه باطل گرايان كرده اند هلاك مى كنى ؟)) ⁽⁹⁹³⁾ اى داود، در عالم عهد، پيمان سختى از آنان بر ولايت ما گرفته شده است .⁽⁹⁹⁴⁾
و در ((اكمال الدين )) به سندش از امام صادق عليه السلام روايت نموده كه فرمود: خداى متعال نيز نامهاى حجج الهى را به آدم آموخت ، و آنان را در حالى كه ارواحى بودند بر فرشتگان عرضه كرد و گفت : مرا از نامهاى اينان خبر دهيد اگر راستگوييد در اينكه به خاطر تسبيح و تقديستان ، به خلافت در زمين از آدم سزاوارتريد. گفتند: پاكى تو، ما را دانشى نيست مگر همان كه خود به ما آموخته اى ، كه تويى داناى حكيم .
خداوند فرمود: اى آدم ، اينان را از آن نامها خبر ده . چون آدم فرشتگان را از آن نامها خبر داد، فرشتگان بر منزلت عظيم صاحبان آن نامها در نزد خدا آگاه شدند و دانستند كه آنان به خلافت از خدا در زمين و حجتهاى او بر بندگان بودن سزاوارترند. و خداوند به فرشتگان فرمود: آيا شما را نگفتم كه من غيب آسمانها و زمين را مى دانم ، و مى دانم آنچه را شما آشكار مى كنيد و آنچه را پنهان مى داشتيد.⁽⁹⁹⁵⁾
اخبار در اين زمينه جدا بسيار است .