بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
آيه شماره 7 از سوره مبارکه ابراهیم
شکر و ازدیاد نعمت
وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِن شَكَرْتُمْ لأَزِيدَنَّكُمْ وَلَئِن كَفَرْتُمْ إِنَّ
عَذَابِي لَشَدِيدٌ
و آنگاه كه پروردگارتان اعلام كرد كه اگر واقعا سپاسگزارى كنيد [نعمت] شما را افزون خواهم كرد و اگر ناسپاسى نماييد قطعا عذاب من سختخواهد بود
سنّت خداوند بر آن است كه شكر را وسیلهى ازدیاد نعمت قرار داده و این سنّت را قاطعانه اعلام كرده است. «تأذن ربّكم»
شكر نعمت نعمتت افزون كند كفر نعمت از كفت بیرون كند.
خدا براى تربیت ما، شكر را لازم كرد نه آنكه خود محتاج شكر باشد. «ربّكم»
با شكر نه تنها نعمتهاى خداوند بر ما زیاد مىشود، بلكه خود ما نیز رشد پیدا مىكنیم، زیاد مىشویم و بالا مىرویم.«لازیدنّكم»
كیفر كفران نعمت، تنها گرفتن نعمت نیست، بلكه حتى گاهى نعمت سلب نمىشود ولى به صورت نقمت و استدراج در مىآید تا شخص، كمكم سقوط كند. «لان كفرتم انّ عذابى لشدید»
