فصل 14. اراده خدا دو نوع است

فصل 14. اراده خدا دو نوع است
اراده خداى سبحان ، از آن جهت كه منسوب به خداى سبحان است عين ذات عزيز و جليل اوست ، و اما از جهت اضافه و نسبتى كه با مراد و آنچه اراده بدان تعلق مى گيرد دارد، محدث (حادث ) است ، جز اينكه مانند اراده ما مقدمه انجام فعل نيست بلكه در اين مورد نفس فعل و ايجاد است .
مولايمان امام كاظم عليه السلام فرمود: اراده مخلوق ، نيت و عزم باطن و عملى است كه بعدا براى او آشكار مى شود، ⁽¹⁹⁷⁾ ولى اراده خداى عزوجل احداث و ايجاد اوست نه چيز ديگر، زيرا خداوند انديشه و عزم و تفكر نمى كند و اين گونه صفات از او منفى است و از صفات آفريدگان است . پس اراده خداوند تنها فعل است نه چيز ديگر، همين كه به آن گويد: ((باش )) مى باشد، بدون اينكه لفظى و گويش به زبان و عزم و انديشه اى به كار ببرد، و اين كارش كيفيتى ندارد چنانكه خود او بدون كيفيت و چگونگى است . ⁽¹⁹⁸⁾ – اين حديث را در كتابهاى توحيد روايت كرده است – خداى بزرگ فرموده : انما اءمره اذا اراد شيئا ان يقول له كن فيكون . ⁽¹⁹⁹⁾ ((جز اين نيست كه فرمان خدا اين است كه هرگاه چيزى را اراده كند همين كه به آن بگويد: ((باش )) مى باشد.