بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
فصل 2. خطبه پيامبر در توحيد
پيامبر صلى اللّه عليه و آله فرمود:
سپاس خدايى را كه در اوليت خود يگانه ، و در ازليت خويش با مقام الاهيت ، عظمت داشته ، و با كبريا و جبروت خويش كبر و بزرگى دارد. آنچه آفريد و پديد آورد بدون نمونه پيشينى بوده است . پروردگار قديم ما (كه سابقه نيستى ندارد) با لطف ربوبيت و علم آگاهانه اش عدم را شكافت و خلقت را آغاز كرد، و با استوارى قدرتش همه چيز را آفريد، و با نور صبحگاهى افق را شكافت ، پس آفرينش او را تبديل كننده اى ، صنع او را تغيير دهنده اى ، حكم او را تاءخير اندازنده اى ، امر او را رد كننده اى ، از دعوت او گريزى ، ملك او را زوالى و مدت او را انقطاعى نيست . اوست كه از آغاز بوده و براى هميشه پايدار خواهد ماند. با نور خود از آفريدگانش در افق دوردست و عز شامخ و ملك والا محجوب است ، برتر از هر چيز و نزديك به همه چيز است ، براى آفريدگانش تجلى كرد بى آنكه ديده شود در همان حالى كه در منظر اعلى قرار داشت .
ويژگى به توحيد و يگانگى را خاص خود پسنديد، چرا كه با نور خود پوشيده است و در اوج علو و برترى قرار دارد و از آفريدگانش مستور است . رسولان و پيام آوران را برانگيخت تا حجتى رسا بر خلق خود داشته و آنان گواهى بر خلق بوده باشند، در ميان خلق پيامبران را به عنوان مژده دهنده و بيم رسانندگانى برانگيخت تا هر كه راه هلاك پويد يا (به ايمان ) زنده گردد از روى دليل روشن باشد، و نيز بندگان آنچه را كه از پروردگارشان نمى دانستند بازيابند، و در نتيجه پس از انكار، خداى خود را به ربوبيت بشناسد و بعد از عناد و سركشى ، خداوندى را تنها از آن او دانند.(214)
