بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
خلوت مشاوره اي
پرسش: به دليل حساسيت‌هاي مُراجع به شخصيت و واکنش‌هاي مشاور و احتمال رخ دادن «انتقال» (مثبت يا منفي) در فرايند مشاوره و روان‌درماني، نگاه کردن مشاور به مُراجع مهم است؛ به‌گونه‌اي‌که اگر مشاور به مُراجع نگاه نکند، مُراجع گمان مي‌كند که با او همدل نيست، وي را طرد خواهد کرد، به گفته‌هايش اعتنا نمي‌کند و به نگرش و احساساتش نگاهي تمسخرآميز دارد. بنابراين، فرايند مشاوره با مشکل روبه‌رو مي‌شود. آيا شرعاً اين ارتباط درماني، که غالباً دراز‌مدت است، و اين نوع نگاه به مُراجع اشکال دارد؟
پاسخ: ارتباط درماني طولاني‌مدت، به شرط عدم لذت از يکديگر و عدم مفسدة ديگر، مانعي ندارد؛ اما حکم نگاه طولاني همان است که در مسئلة قبل گفته شد؛ البته اگر در ابتداي جلسات مشاوره به مُراجع تفهيم شود که نگاه نکردن به او از جهت بي‌توجهي نيست، بلکه به لحاظ رعايت مسائل شرعي است، قطعاً تأثير منفي و مخرب در مخاطب نخواهد داشت.[1]
پی نوشت :
1.سيدمحمدتقي علوي و محمدحسين قديري، مشاوره زير گنبد فيروزه اي(استفتائات فقهي در حوزه مشاوره و درمان درماني)، مؤسسة آموزشي و پژوهشي امام خميني قم(ره)، ص113.
