بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
بکش و خوشگلم کن2
سامان دادن يا هوس‌راني؟
اگر اسلام درباره ازدواج مجدد و موقت احکامی دارد، به‌دليل سامان بخشیدن و تعهددار کردن روابط جنسی و عاطفی با شرایط خاص است نه دامن زدن به هوس‌رانی. با توجه به این دستورات و با نگاهی به انواع اختلالات و انحرافات جنسی آزاد و شدت غریزه جنسی مردان منصفانه‌تر درباره احكام اسلام سخن خواهیم گفت.
آن وقت حق می دهیم به زنی که وقتي نمي‌تواند توقعات بيش از حد شوهرش را كه بیماری اعتیاد جنسی دارد، برآورده كند، به شوهرش بگوید که ازدواج موقت کند و هر روز با کسی نچرخد. آن وقت افرادي که بیماری شدید روانی اسکیزوفرنی دارند و نمی توانند ازدواج دائم کنند، حق می‌دهیم که بخواهند از این نوع ازدواج بهره ببرند.
حتی زنان متدین به خانم های بي‌همسري که برای تنگناهاي مالی تن‌فروشی می کنند و راهی برای ازدواج دائم ندارند، می گویند که «لااقل محدودش کن به یک نفر آن هم در قالب حکم شرعی!»
خانمی می گفت: وقتی برادرم از دنیا رفت متوجه رابطه همسرش با برادر کوچکم شديم؛ اول انکار می‌کردند ولي بعد در كمال وقاحت گفتند «که با هم هستيم.» ما مذهبی هم نبودیم ولی التماسشان کردیم که لااقل ازدواج موقت کنید، ولی هیچ کدام نپذيرفتند.
اسلام با هوس‌رانی در قالب ازدواج موقت مخالف است، اما می گوید که اگر به هیچ وجه چاره ای نباشد، باید جلوی گناه را با جهت دادن به این ازدواج بگیریم. (خانم‌هاي محترم زود آشفته نشوند این مسئله خيلي تفاوت دارد با ترویج کردن ابتدایی این نوع ازدواج).
مثل ميت
حتما شما هم این ضرب‌المثل را درباره خانم‌ها شنیده‌اید كه به آرایشگرها می‌گویند «هر كاري می‌خواهی بکن، اصلا منو بکش ولی خوشگلم کن!» این را اضافه کنید به ماسک صورت، و جراحی بینی و…، من یك تقلب به خانم‌ها برسانم: شما که از ازدواج موقت و مجدد و خیانت خوشتان نمی‌آید چرا سر به‌سر شوهران و ما مشاوران می گذارید؟ شنیده اید بسیاری از مردان نسبت به خانم‌هایشان چه می گویند؟ «کالمیتِ بینَ یدیِ الغسالِ؛ یعنی همسر ما مثل جنازه ای در دستان مرده‌شور است!» مثل سیب زمینی بی‌روح، سرد مثل یخچال و… زنی که به آرایش، به لباس، به وضع سر و صورت، به مراسم و تشریفات رو کم کنی از جاری و خواهر شوهر و متعلقات اهمیت می دهد، چرا نباید برای اتاق خوابش برنامه داشته باشد؟![1]
ادامه دارد…
پی نوشت :
1.ماهنامه خانه خوبان، م ح. قديري، ش 56، ص25-28.
