شنیدن یا گوش دادن؟!

شنیدن یا گوش دادن؟!

رابطه والدین و فرزند از اهمیت زیادی برخوردار می باشد. یکی از راههای ایجاد رابطه مفید و مؤثر رابطه حضوری به صورت چشم در چشم یا صورت به صورت بودن می باشد. والدین در این نوع ارتباط به حالات و هیجانات درونی کودک پی خواهند برد و از احساسات او باخبر خواهند شد و کودک نیز احساس ارزشمندی کرده و رابطه خوبی با والدین برقرار خواهد کرد.
مادری نقل می کرد همچنان که مشغول رسیدگی به امور روزانه منزل بودم سخنان کودک چهار ساله ام را نیزمی شنیدم و گاهی برای رهایی از پرسشهای نا تمام وی جوابهایی کوتاه و مختصر می دادم ، که ناگهان با جمله فرزند که کمی ملتمسانه نیز بود به خود آمدم که گفت: مامان میشه با چشمات به من گوش کنی!!
این فرزند با این جمله درخواست توجه مستقیم دارد و می گوید که به شنیدن اکتفا نکن بلکه گوش کن!!
شنیدن یک امر مکانیکی می باشد .خواسته یا ناخواسته در اطرافمان همیشه صداهایی برای شنیدن است، ولی زمانی که می خواهیم به چیزی گوش دهیم در واقع دست به یک کار ارادی زده ایم ، یعنی یک امر از امور را انتخاب کرده ایم و توجه خاص به آن نشان داده ایم . در گوش دادن به کودک باید از ارتباط قوی حضوری و چشمی استفاده کرد که یکی از راههای تقویت مهرورزی به کودکان می باشد.[1]

پی نوشت :
1.سیده خدیجه سعادتمند، وبلاگ ذهن آزاد، ميهن بلاگ