تهاب غزل

مرديکه روح مسيحاييست، مردى… چقدرتماشايى ست

دريا ـکه مادر توفان است ـ از چشمهاى تو مى جوشد

تا خاک يائسه ى درداست،  زين سينه،  لاله نميرويد

فريادهاى مرا کمتر،  سيلى بزن،  دل مهجورم!

مردى که در خم گيسويش،  آيينه حجله مى آرايد

خورشيد نيز سر خود را،  بر آستان تو مى سايد

شورى مگر شرر چشمت،  بر شعرهاى من افزايد

کز التهاب غزل پيداست،  اين چند روزه نمى پايد