پيوندجويى در زيارت ائمه

پيوندجويى در زيارت ائمه

يكى از نيازهاى روانى انسان، پيوندجويى با مردم است، به گونه اى كه موجب مى شود فرد از انزوا و گوشه گيرى فاصله گرفته، با مردم ارتباط برقرار كند. زيارت موجب اجتماعى شدن، مؤانست و الفت بين انسان ها مى شود. اجتماعى شدن فرايندى است كه انسان ها از طريق آن، اعتقادات، گرايش ها، ارزش ها، هنجارها و عادت ها را از فرهنگ اخذ مى كنند. اين فرايند همچنين به فرد امكان مى دهد تا شخصيت ويژه اى را براى خويش كسب كند. او از طريق اجتماعى شدن، فرهنگ يك جامعه را مى آموزد (انتقال فرهنگى). هر شخصى دانش ها، هنجارها، اعتقادات و انتظارات جامعه را از اين طريق كسب مى كند. از طريق يادگيرى و درونى كردن فرهنگ، انسان موفق مى شود براى خويش هويت كسب نمايد. در پرتو تكامل اجتماعى موجود در فرايند اجتماعى شدن، شخص مى تواند يك موجود انسانى باشد و به عنوان نتيجه اى از اين فرايند، انسان داراى خود يا احساس هويت مى گردد (محسنى، 1375، ص 105).
هنگامى كه مؤمنان در فضاهاى قدسى قرار مى گيرند و با خداى خود، با خواندن متون زيارتى ارتباط برقرار مى كنند، به نوعى، رضايت خاطر و آرامش روحى كسب مى كنند. در بعد اجتماعى، زيارت موجب تقويت دين پرورى، انسجام و همبستگى اجتماعى مى شود. افراد با شركت در مراسم زيارتى، انجام اعمال و آداب و رسوم زيارتى، در زمان و مكان قدسى خاص، به نوعى، روحيه جمعى و وجدان جمعى شان را در جهت اتحاد، انسجام و با يكديگر بودن و پايبند بودن به معتقدات دينى، مستحكم مى كنند.
تمام افرادى كه در اماكن مقدس حضور پيدا مى كنندداراى هدف مشتركى هستند. اين هدف سعادتمندى و خيرخواهى و استغاثه از درگاه احديت است، زيارت به عنوان يك فعاليت مشترك در ميان گروه هاى مذهبى، از اهميت زيادى برخوردار است. تمام اعضاى گروه در اماكن مقدس، از طريق خواندن زيارت نامه صاحب آن حرم شريف با خداوند ارتباط برقرار مى كنند و طلب سعادتمندى و گره گشايى مى نمايند.
زيارت در انديشه اسلامى، موجب تحريك احساسات عاطفى، انسانى و تقويت وحدت و انسجام مى گردد و ابزارى براى بيان احساسات فردى و گروهى است كه در برگزارى مناسك و مراسم هاى معنوى مشاهده مى شود.
در اماكن زيارتى، زيارت نامه هاى ائمه اطهار عليهم السلام نوعى دعاى هماهنگ معنوى است كه با آن، مى توان با امام كه انسان كامل است، ارتباط معنوى برقرار كرد. تمام افرادى كه در آن مكان حضور مستقيم يا غيرمستقيم دارند با خلوص نيت، با معبود خود از طريق امام رئوفشان ارتباط برقرار مى كنند و اين ارتباط با خواندن زيارت نامه ها و دعاهاى خاص آن مكان شكل مى گيرد. در ايام حج، با توجه به زمان و مكان مقدس، اين احساس جمعى و تعلق خاطر، كه در جهت وحدت و انسجام روحيه دين باورى است، به وجود مى آيد. از ديگر ابعاد ارتباطى زيارت، تقويت دين باورى و پرورش اخلاقى خصوصيات ظاهرى است. براى مثال، در هنگام زيارت خانه خداوند، لباس احرام پوشيدن تمام زائران، نشانه وحدت و انسجام است. در احاديث آمده است كه زائران با لباس آراسته و تميز در زيارت اماكن مقدس حضور يابند (شربتيان، 1378، ص 456).
روشن است كه توانايى در دوست داشتن مردم و انجام كار نيك و مفيد براى جامعه سبب تقويت احساس پيوندجويى و از بين رفتن احساس انزوا و تنهايى مى شود. ازاين روست كه انسان مى تواند با تقويت روابط خود با مردم و به طوركلى، با جامعه بشرى، از طريق كارهاى سودمند اجتماعى و اظهار محبت و دوستى، از احساس اضطراب رهايى يابد. به عبارت ديگر، اضطراب انسان وقتى پايان مى پذيرد كه بتواند وابستگى خود به بشريت را تحقق بخشد (نجاتى، 1381، ص 382).


پی نوشت:
اسرافيل سبحانى ورحيم ميردريكوندى، آثار روان شناختى زيارت در سلامت روانى و زندگى انسان، سال بيست و سوم ـ شماره 205 -دي 1393

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.