فرياد امام جواد(ع ) و نابودى نيرنگ ماءمون

فرياد امام جواد(ع ) و نابودى نيرنگ ماءمون  

(ماءمون عباسى (هفتمين خيفه عباسى ) پس از شهادت حضرت رضا(ع ) مى خواست امام جواد(ع ) را جزء اطرافيان خود كند (و او را به عنوان يكى از رجال دنياخواه ، و از مشاوران مخصوص خويش معرفى نمايد).
براى اين كار نقشه ها كشيد، و ترفندهاى گوناگونى به كار برد، ولى نتيجه نگرفت ، تا اينكه يك نقشه ديگرى را اجرا كرد و آن اين بود:)
هنگامى كه خواست دخترش ام الفظل را به عنوان عروسى به خانه زفاف حضرت جواد(ع ) بفرستد، دويست دختر از زبياترين كنيزكان خود را طلبيد و به هر يك از آنها جامى كه در داخل آن گوهرى (مثلا سكه طلا) بود داد، تا وقتى كه حضرت جواد(ع ) بر روى صندلى دامادى نشست ، آن دختران ، يكى يكى به پيش آيند و آن گوهر را به حضرت نشان دهند (تا او بردارد) امام جواد(ع ) به هيچ يك از آن دخترها و گوهرها، توجه نكرد.
در همان مجلس ، يك نفر ترانه خوان تار زنى بود كه (مخارق ) نام داشت ، و داراى ريش بلندى بود، ماءمون او را طلبيد، و از او خواست كارى كند كه امام جواد(ع ) از آن حالت معنوى بيرون آيد و دلش به امور مادى سرگرم شود.
مخارق گفت : اگر امام جواد(ع ) به چيزى از امور دنيا مشغول باشد، من او را آن گونه كه تو بخواهى به سوى دنيا مى كشانم ، آنگاه مخارق در برابر امام جواد(ع ) آمد و نشست ، و نخست مانند الاغ ، عرعر كرد، و سپس به زدن ساز و تار مشغول شد و اهل مجلس را به خود جلب نمود، ولى امام جواد(ع ) اصلا به او توجه نكرد و به چپ و راست هم نگاه نكرد (325) وقتى كه ديد آن ترانه خوان بى حيا دست بردار نيست ، بر سر او فرياد كشيد و فرمود: (اتق الله يا ذاالعثنون : اى ريش دراز! از خدا بترس ).
مخارق از فرياد امام (ع ) آنچنان وحشتزده شد كه ساز و تار، از دستش افتاد، و دستش فلج گرديد و تا آخر عمر، خوب نشد.
ماءمون مخارق را طلبيد، و ماجرا را از او پرسيد.
مخارق گفت : (هنگامى كه امام جواد(ع ) بر سرم فرياد كشيد، آنچنان وحشتزده و هراسان شدم ، كه هنوز آن وحشت و هراس ، وجودم را فرا گرفته است ، و هيچگاه اين حالت از وجودم خارج نمى گردد. (326)

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.