یوسف فاطمه! کی طنین دلنواز انا بقیه ا… تو از کعبه مقصود ، جانها را معطر می نماید. کی کعبه ،به خود می بالد وزمین بر قامت دلربایت طواف عشق می گذارد وجان در سعی وصفای نگاه تو محرم می شود ومناسک حج وقربان را بجای می آورد. برای آمدنت تمام دلهای عشاق دنیا را به ضریح چشمهای قشنگ …

  با تو از خاطره ها سرشارم عصر جمعه، تو را کم دارم بي تو هر لحظه دلم می گیرد با تو تا آخر خط بیدارم

  گم کرده ام نشان حرم رهنما کجاست جا مانده ام ز قافله ها آشنا کجاست پهن است دامن من مسکین و این امید تا عابر قدیمی این جاده ها کجاست

  یوسف مصری نمی آید به كنعان دلم بازسر را می گذارد غم به دامان دلم بی حضورچتر دستانت ببین یعقوب وار مانده ام امشب دوباره زیر باران دلم

  خمیده قامت صبرم قرار نتوانم دمی تحمل این اضطرار نتوانم بگو به قاصد شب،قامتم شکسته شده برای صبح وصال،انتظار نتوانم

  دلم هوای تو کرده است با تمام وجود تودرکدام دیاری توبا کدام بهار؟ تودر کجای زمینی چه دیر شد دیدار نشان کوی تو پرسیم از کدامین یار؟

  دوباره با نفس گرم يار خواهم رفت به سوي منزل آن بيقرار خواهم رفت بسوي مستي چشمان منتظر با اشك به پيشواز نگاه نگار خواهم رفت

  از این زمانه خسته ام بیا که دلشکسته ام به حق مادری که منتظر شد و نیامدی

  با تمام شبنم چشمان خود آب و جارو میکنم شهر دلم را جمعه ها من به طول جاده های بی سوار انتظار لاله میکارم امام من بیا …

  دروازه های نور را، بستند و ما و تیرگی، کی می رسی و ناگهان، دروازه را وا می کنی ؟ باغ زمستان دیده ام، با شاخه هایی یخ زده کی تو بهار، ناگهان! ما را شکوفا می کنی ؟