بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج

قـلم  اجـازه  بـده تا كه عرض حال كنم ظـهور  مـهدى  مـوعود را سـؤال كنم دلـم گرفـت ودلـم را بـه يـك نوا دادم تـمـام بـغض دلـم را بـه واژه هـا دادم غروب  جمعه رسيده است وعطر شوق تو باز غـروب  جمعه رسيده است ووقت راز ونياز تـمام  هـفته ى مـا روى جاده ها سر شد تـمام  هـفته ى مـا بى حضورت آخر شد تـمام هـفته ى مـا بى تو سرد وغمگين بود وزيـر  هـر قـدمى احـتمال يك مين بود كـبـوترى بـه بـلنداى آسـمان نپريـد كـسى  ز دخـتر بـى خـانمان گلى نخريد جـهان  لـباس سياهى ومرگ پوشيده است تـمام صـحن خيابان ز برگ پوشيده است تـمام  حـجم خـيابان هجوم تابوت است وعـشق  بـمب بزرگى بدون باروت است وعـشق  واژه ى تكرار هر غزل شده است وعـشق  تـا حدّ يك نام مبتذل شده است وآنچه در دل مـا نـيست پاكى ذات است وعـشق  مـضحكه ى قرن ارتباطات است دوبـاره بـاغچه آتش گرفت وبلبل سوخت ومـرگ، صاعقه اى زد وشهر كابل سوخت چقـدر چلچلـه هـا يـك شبه يتيم شدند زنـان  سـر بـه گريـبان دچار بيم شدند اگر چه دسـت تـوسّل به طور سينين است عـروس زخـمى دنـياى مـا فلسطين است ودر  تـمام جـهان يك ستاره روشن نيست اگر كه هست ولى چشم، چشم ديدن نيست خـدا كـند كه در اين سال، سال بى لبخند خـدا  كند  كه در اين صحنه ى بگير وببند خـدا  كند كه در اين روزهاى مرگ وگناه كـه هر چه راه رسيده است تا دهانه ى چاه غـروب جـمعه اى آن آفـتاب سـر بزند وبــى خـبر بـرسد عـاشقانه در بـزند در انـتظار چه سـاعت نـشسته اى آقـا! كـه  پشـت  مـيز بلاغت نشسته اى آقا! گنـاه  كـردن مـا را عذاب بيخود نيست بـرون نـيامدن آفـتاب بـيخود نـيست قـلم  اجـازه  بـده تا كه عرض حال كنم ظـهور  مـهدى  مـوعود را سـؤال كنم

بيا  كه  صبر برايم چه خوب معنا شد در انـتظار ظـهورت دلم شكيبا شد تـمام  دفـترعمرم سـياه شـد اما امـيد  ديدن  رويت دوباره پيدا شد چه جمعه ها كه گذشت ونيآمدى آخر دعـاى  منتظرانت  حديث شبها شد كيده  قطره اشكى زديدگان زان پس فـضاى  سـبز  نيايش پر از تمنا شد حصار يأس چه زيبا شكست با يادت ولى چگونه بگويم كه عقده ها وا شد هـنوز مانده به دل آرزوى ديدارت بـيا بـيا كـه بهارم خزان غمها شد

شـقايقى  که در انـديشه ى شکفتن بود دل  شکسته ى در خون نشسته ى من بود بـه  انـتظار طلوع تو اى ستاره ى صبح دو  چشـم  منتظرم در قفس به روزن بود چه شد که دست ستم در حريم حرمت گل چو  شبروان،  به تکاپوى لاله چيدن بود؟! مـرا  بـه کشت آمل در خزان بى خبرى هـزار  خوشه ى بى حاصلى به خرمن بود جوانه  زد  گل خورشيد در دلم شب دوش کز  آفـتاب  خـيال تو، خانه روشن بود نگاه  ژرف تـو با من حديث هستى گفت که  چشـم مست تو، آيينه دار بودن بود چه  راز داشـت که باده زبان به خاموشى هـزار عقده گره در گلوى سوسن بود؟! گذشت  فرصت پروازم از کرانه ى خاک که  جـان  عرشى من در خرابه ى تن بود

اى مـهربان که نـام تو را يار گفته اند چشـم تـو را فروغ شب تار گفته اند از دسـت هاى مهر تو اعجاز چيده اند از  گام هـاى سـبز تو بسيار گفته اند مـا  بـا در ودريچه وروزن غـريبه ام بـا مـا سـخن هميشه زديوار گفته اند واکن  زنور پنجره اى رو به سوى آسمان کز ابـرهاى تـيره بـه تکرار گفته اند بر خيز وپرده برکش از آن روى تا که ما بـاور  کنـيم  آن چه ز ديدار گفته اند

کشـيده  جـذبه چشـمانت، مـرا به خلوت بيداران نـثار  مـقدم سـبزت بـاد، شکوفـه هاى گل باران خوشم به جرعه اى از آن مى، که در کلام تو مى جوشد کم  از کرامـت دريـا نـيست، نـم پيـاله هشياران چه روزهـاى غـريبى را، در انـتظار تـو سـر کرديم طـنين غـربت مـا را داشـت، صداى طبل عزاداران درون سـيـنه يـارانت، زلال عـاطفه مـى جـوشد ودر  ادامـه  يک بـيعت، فـتاده دسـت عـلمداران بـه  يـمن نـام بـلند تـو، در ايـن سپيـده نورانى قـلم بـه دسـت شقايقهاست، علم به دوش سپيداران

غـزل  تـر  از غزل، گل تر ز گل، زيباتر از زيبا تـو  از (الله اکبـر) آمدى، از (اشهد ان لا …) شـهادت  مـى  دهـم معراج يعنى چشمهاى تو شـهادت مـى دهـم چشـم تو يعنى سور اسرا غـريبه  نـيستى، ايـن روزهـا بـسيار دلتنگم بــراى ايـن دل تـنهاترم دسـتى بـبر بـالا دلم زرد است، شب هايم همه سر است، يا خورشيد بـقيعستان اشکم بـسته شـد يـا (قبة الخضرا) تـو  مـى گويـى زمان ديدن هم، باز هم فردا! ومـن  مى گويم امشب، زودتر، حالا، همين حالا!

بـازآ  كـه دل هنوز به ياد تو دلبر است جـان از دريچه نـظرم چشم بر در است بـازآ  دگر كـه سـايه ديـوار انـتظار سـوزنده تر ز تابش خورشيد محشر است بـازآ  كـه  باز مردم چشمم ز درد هجر در  موج خيز اشك چو كشتى شناور است بـازآ كـه از فـراق تو اى غايب از نظر دامن  ز خون ديده چو درياى گوهر است اى  صـبح مـهر بخش دل از مشرق اميد بنماى  رخ كه طالعم از شب سيه تر است زد نقش مهر روى تو بر دل چنان كه اشك آئـينه دار چهـره ات اى ماه منظر است اى  رفـته از بـرابر يـاران (مـشفقت) رويـت به هر چه مى نگرم در برابر است

نـشسته  ام  بـه گذرگاه ناگهانى سرخ در  انـتظار  خـطر، زيـر آسمانى سرخ نـشسته ام كـه بچيـنم عبور توفان را زجـاده  هـاى اسـاطيرى زمانى سرخ بـر  آن  سـرم كه بخوانم نمازى از آتش اگر  كـه  شعله بگويد، شبى اذانى سرخ تـمام هـستى من، دفترى غزل – آتش وسـهم  مـن  ز تمام جهان، زبانى سرخ خـدا  كند  دل من در صف خطر باشى شـبى  كه واقعه مى گيرد، امتحانى سرخ در انـتهاى حـماسى تـرين شب تاريخ ظـهور  مـى كند آن مرد آسماني، سرخ به قاف خوف وخطر، تا ظهور آن موعود خـدا  كـند  دل من، منتظر بمانى سرخ

آيه شماره 144 از سوره مبارکه نساء دشمن شناسی يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا الْكافِرينَ أَوْلِياءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنينَ أَ تُريدُونَ أَنْ تَجْعَلُوا لِلَّهِ عَلَيْكُمْ سُلْطاناً مُبيناً اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد! غير از مؤمنان، كافران را ولّى و تكيه‏گاه خود قرار ندهيد! آيا مى‏خواهيد (با اين عمل،) دليل آشكارى بر ضدّ خود در پيشگاه خدا قرار دهيد؟!  1- …

فضل خدا یا عدل خدا! 1 امام صادق علیه السلام فرمودند: در زمانهاي گذشته، عابدي بود که در ميان غاري، خداوند را عبادت مي‏كرد. در كنار غار، درخت اناري بود، كه عابد از ميوه آن ارتزاق مي‏نمود و براي زمستان خويش نيز ذخيره مي‏كرد. آن عابد با همين وضع، تا پایان عُمر، تنها خداوند را عبادت كرد. روز قيامت، خداوند …