فصل 4. آفرينش انسان از زبان حديث

فصل 4. آفرينش انسان از زبان حديث
در ((كافى )) به سند صحيح از مولايمان امام باقر عليه السلام روايت كرده است كه : هرگاه خدا بخواهد نطفه اى را از افرادى كه در صلب آدم از آن ها پيمان گرفته بيافريند يا آنچه را كه درباره او در نظر دارد بيافريند و در زهدان قرار دهد، مرد را تحريك به جماع كند و به زهدان پيام رساند ⁽⁵³¹⁾ كه دهانه خود را بگشا تا آفريده اى و قضاى نافذ و قدر من در تو وارد شود. زهدان دهانه خود را بگشايد و نطفه به زهدان رسد، پس چهل روز در آن به سر مى برد سپس تا چهل روز به صورت خون لخته در مى آيد، سپس تا چهل روز ديگر به صورت پاره گوشتى مى شود (سپس به صورت گوشت مى شود)⁽⁵³²⁾، سپس رگهايى به هم پيوسته در آن راه مى يابد.

سپس خداوند دو فرشته آفريننده را كه آنچه او خواهد در زهدانها مى آفرينند برمى انگيزد كه با فشار از راه دهان زن به شكم او وارد شده و به زهدان مى رسند و در آنجا روح قديمى كه به پشت مردان و زهدان زنان منتقل شده قرار دارد، پس آن دو فرشته روح حيات و بقا را در آن مى دمند و براى او گوش و چشم و راه برآمدن تمام اعضا و جوارح و اعضاى درونى را به اذن خداى متعال باز كنند. سپس خداوند به آن دو فرشته وحى كند: قضا و قدر و فرمان نافذ مرا بر او بنويسيد و در آنچه مى نويسيد بدا (تغيير نظر) را براى من شرط كنيد.
فرشتگان گويند: پروردگارا، چه بنويسيم ؟ خداوند به آنها وحى كند: سر برداريد و به سر مادرش بنگريد. آنها سر بر مى دارند و مى بينند كه لوحى به پيشانى مادرش خورده است ، در آن بنگرند و شكل و شمايل و اجل و عهد او را كه نگون بخت باشد يا نيكوبخت و تمام شؤ ونش را در آن لوح ببينند. يكى از آندو بر ديگرى املا مى كند پس آنچه را كه در لوح است مى نويسند و بدا را در نوشته خود شرط مى كنند، سپس نوشته را مهر كرده و ميان دو چشمش (بر پيشانى او) مى نهند، سپس او را در شكم مادرش سرپا مى دارند.
و بسا باشد كه سركشى كند و سرنگون گردد، و اين سركشى جز در هر آدم سركش و نافرمانى نيست . چون زمان بيرون شدن فرزند – تام الخلقه باشد يا ناقص الخلقه – فرا رسد خداوند به زهدان پيام دهد: دهانه خود را بگشا تا آفريده ام به سوى زمينم بيرون شود. پس خداوند فرشته اى را كه زاجر نام دارد به سوى او برمى انگيزد كه بر او بانگ زند و او را براند، فرزند از آن هراسان شده و واژگون شود به طورى كه پاهايش بالاى سر و سرش در زير شكمش قرار گيرد تا بدين وسيله خداوند بيرون شدن را بر زن و فرزند هر دو آسان سازد. اگر همان جا بماند آن فرشته بانگى ديگر زند و فشارى آورد كه كودك از آن هراسان شده و بر روى زمين افتد در حالى كه از همان بانگ و نهيب فرشته گريان است .⁽⁵³³⁾