بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
فصل 9. غرض اصلى بعثت پيامبران و اديان آسمانى
بايد دانست كه غرض اصلى از فرستادن پيامبران و نهادن قوانين الهى به خدمت گرفتن غيب شهادت راست و سوق دادن مردم به سوى خدا و خدمتگزارى شهوات براى عقلها و ارجاع دنيا به آخرت و تشويق بدين امور و نهى از عكس آنهاست ، تا آفريدگان از عذاب آخرت و وبال كردار خود و وخامت عاقبت و سرانجام ناگوار رهايى يافته ، و همه هر كدام به اندازه استعداد خود به سعادت نهايى دست يابند، وگرنه انسان را براى اينكه بتواند زندگى كند يك نوع سياستى كه حافظ اجتماع ضرورى آن باشد كافى بود گرچه اين سياست از راه زور و استبداد و نظاير آن به وجود آمده باشد چنانكه (امروزه ) اداره زندگى مردم جهان با سياستهاى ضرورى مشاهده مى شود.
بنابراين سياست دنيوى براى پيامبر عرضى است نه ذاتى ، با آنكه همين سياست اگر پيامبر يا نايب او عهده دار آن باشند خالى از حكمت اخروى نيست ، از اين رو اگر در احكام شرعى خوب دقت كنى خواهى ديد كه هيچ كدام آنها از تقويت جنبه عالى (انسانى ) خالى نيست گرچه از امور دنيوى باشد.
يكى از حكيمان گويد: ((هرگاه عقل بر پا شود شهوتها در خدمت عقلها در آيند، و هرگاه جور و ستم حكمفرما باشد عقلها در خدمت شهوتها قرار گيرند. بنابراين ، آخرت طلبى ريشه هر سعادت است ، و دنيا دوستى راس هر گناهى است . و عاقل خردمند بايد اين اصل را در حكمت و فلسفه هر كارى كه در شريعت بدان امر شده يا از آن نهى گرديده است بنگرد.
گفته اند: نسبت نبوت به شريعت مانند نسبت روح است به پيكرى كه روح در آن هست . و سياستى كه از شريعت جداست مانند پيكرى بى روح است .(817)
