فصل 9.كيفيت كتابت الهى

فصل 9.كيفيت كتابت الهى
يكى از محققان گويد: ⁽¹²¹⁸⁾ فرق بين كتابت مخلوق و كتابت خالق مانند فرق بين وجود صورت محسوسى است كه مبداء آن از خارج حس باشد و بين وجود صورت محسوسى كه مبداءش از داخل حس باشد، با آنكه هر دو به هنگام ظهور سلطان باطن و قوت بروزش به ظاهر به همين حواس درك مى گردند. اين مطلب مستلزم آن نيست كه مشاهده كتابت خدا اختصاص به كسى دارد كه سلطان آخرت بر او غلبه كرده باشد نه ساير محجوبان ، زيرا ممكن است كسى در اثر حضور نزد اهل حال به تبع او و به حسب سرايت حال از او به وى به سبب اسباب پوشيده اى كه از تفصيل آن آگاهى نداريم از آن نوشته اطلاع حاصل كند، مثل آنكه در آن لحظه نفس به جنبه باطن توجه كند و از خارج غفلت نمايد و حواس از به كار رفتن در محسوسات تعطيل گردد.
نوشته خداوند به گونه اى است كه يك ورق كوچك بسيارى از علوم را در خود جاى مى دهد، مانند دو كتابى كه در دست پيامبر صلى الله عليه و آله بود (و نامهاى بهشتيان و دوزخيان در آن نوشته بود). و اگر مخلوقى بخواهد آن نامها را همان گونه كه هستند در اوراقى بنويسد همه ورقهايى كه در عالم است گنجايش آن را ندارد. جفر و جامعه نيز از اين قبيل هستند.
از ويژگيهايى كتابت الهى آن است كه از هر طرف خوانده مى شود، چنانكه حكايت كرده اند: يكى از ابلهان به حج رفته بود، در حال طواف وداع مردى را ديد، آن مرد به شوخى به وى گفت : آيا برات آزادى از آتش دوزخ را گرفتى ؟ مرد ابله پرسيد: مردم ديگر گرفته اند؟ گفت : آرى . وى داخل حجر شد و به پرده كعبه آويخت و شروع كرد به گريه كردن و از خدا خواستن كه برات آزادى وى را از جهنم به او بدهد. مردم و ياران همراه هرچه او را سرزنش كردند و گفتند كه فلانى با تو شوخى نموده ، باورش نمى شد و همين طور به حال خود باقى بود، در اين حال ورقى از هوا از طرف ناودان كعبه به سوى او افتاد كه در آن آزادى وى از آتش دوزخ نوشته بود. وى خوشحال شد و مردم را با خبر ساخت .
از نشانه هاى آن نوشته اين بود كه از هر طرف يكسان خوانده مى شد و فرقى نداشت ، ورق را كه برمى گرداندند نوشته نيز برمى گرديد، پس مردم دانستند كه اين يك نشانه الهى است . سخن خداوند نيز چنين است كه از هر طرف شنيده مى شود چنانكه در داستان موسى عليه السلام آمده است .