در رحمت

در رحمت

مپندار از آن درکه هرگز نبست*** که نومید گردد برآورد دست
درگاه خدا به روی هیچ کس بسته نیست. شما فکر می‌کنید که بسته است. خودت را دور می‌بینی که فکر می‌کنی بسته است. شما نزدیک شو، در باز می‌شود. درهای برقی را از دور که می‌بینی بسته است، ولی وقتی نزدیک بشوی، باز می‌شود. خدا هم همین جور است. برایش مهم نیست که شما کی هستید، همین‌که نزدیک می‌شوی، در را باز می کند. می‌گوید: تصور نکن که آن در هیچ وقت بسته باشد، کسی که دستش را بالامی‌برد، محال است که ناامید برگردد. دست خالی برنمی‌گردد. از کجا بفهمی که خدا نزدیک است؟ شما تا لباس را نپوشی، نمی توانی بفهمی که اندازه ات هست یا نه؟ پس ما باید در دستگاه خدا وارد شویم و تجربه کنیم، آن وقت برای ما ملموس می‌شود که خدا واقعاً نزدیک است یا دور. باید قدم برداریم. خدا می‌گوید: تو بندگی بکن، آن وقت یقین می‌کنی که درگاه من، محل پذیرش است. من هرکسی بیاید، می‌پذیرم. تو جلو بیا آن وقت معلوم می‌شود که ما نزدیک هستیم یا نه.[1]
پی نوشت :
1- برنامه سمت خدا، شبكه سوم، حاج آقاي رنجبر، تاريخ24/5 /1388