بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
امام عصر پرچمدار توحيد در محبت
درياى مواج عشق وقلب توفنده هستى امام زمان ارواحنا فداه در تمامى افعال وکردارش يک سو بيشتر ندارد وجز يک محبوب، محبوبى ديگر را نمى خواهد وديگر دوستها ودوستيها را به خاطر او مى طلبد. لذا پر شورترين حمد وثنا ودرود خدا وبندگانش بر جلوات گونه گون وافعال واطوار مختلف او نثار مى شود که همگى در راه همان محبوب است. شاهد گوياى آن، تعليم خود آن حضرت است در فرازهاى پر جذبه زيارت سلام على آل يس که زبان وحى است ويکى از زيباترين سرودهاى عشق شيعه با مولا وامام زمانش، که کلمات زيبا ودلنشين آن سراپا حکايت از يگانگى جلوه هاى گوناگون محبت عاشق مى کند: السلام عليک حين تقوم، السلام عليک حين تقعد، السلام عليک حين تصلى وتقنت،… السلام عليک فى الليل اذا يغشى والنهار اذا تجلى. سلام بر تو هنگامى که قيام مى کنى، سلام بر تو هنگامى که مى نشينى، سلام بر تو هنگامى که نماز مى خوانى وقنوت مى کنى،… سلام بر تو در شب، زمانى که مى پوشاند ودر روز، وقتى که روشن مى شود. به قيام وقعود او سلام مى کنيم وبر صلاه وقنوتش ولحظه لحظه هاى حياتش درود مى فرستيم، چرا که اينها همه پرتوهاى مختلف رنگين کمان بلند اوست، آن هنگام که بر آستان جانان سر مى نهد وپشت به بندگى خم مى نمايد واينها همه وهمه تشعشعات تابان يک نور محبت است وآن نور محبت محبوب بى همتاى عالم، که او نيز تنها به اراده اين محبوب (خداوند) حرکت مى کند وقيام وقعود وصلاه وقنوت ورکوع وسجودش، همه وهمه، براى اوست. وخداوند را بر ديگران برگزيده است که اين خلق وخوى ذاتى محب است. امام صادق عليه السلام مى فرمايند: دليل الحب ايثار المحبوب على ما سواه.(14)
يعنى دليل وعلامت محبت اين است که دوستدار، محبوب خود را بر ديگران برگزيند، راه محبوب را بر ديگر راهها، خواسته او را بر ديگر خواسته ها و… امتياز دهد. واز آنجا که تمامى لحظات زندگى امام زمان عليه السلام مثل اعلاى ايثار المحبوب على ما سواه است به آنها سلام مى کنيم وبر آنها درود مى فرستيم. در مناجات شعبانيه مى خوانيم: الهى لم يکن لى حول فانتقل به عن معصيتک الا فى وقت ايقظتنى لمحبتک. اى پروردگار من! مرا براى بر کنارى از معصيت تو تاب وتوانى نيست مگر آن گاه که قلب خفته ام را با نسيم روحبخش محبت خويش بيدار سازى. وسرانجام، آن چه در فرازهاى گوناگون بحث آن را دنبال مى کرديم ودر پى اثبات آن بوديم آن که: در اثر وحدت محبوب، دل وقلب وروح وروان وجسم وجان محب يکى گشته، همه در راه محبوب قرار مى گيرد وبدان سو جهت مى يابد. ونيز دلهاى گونه گون عاشقان وسوختگان کوى محبوب محبوبها به درياى محبت او متصل گشته ويکى مى گردد.
