هديه، تنزل فدا شدن عاشق است

هديه، تنزل فدا شدن عاشق است

محبت شديد اقتضا مى کند که عاشق در قرب وصال وحضور معشوق باشد واين شوق، آن به آن شديدتر مى گردد، چونان پدر که در هنگام جوشش عشق فرزند، او را به سينه مى چسباند، گويا در آن حال، تاب آن نمى آورد که کوچکترين فاصله اى ميان خود وفرزندش داشته باشد، وبر آن است که بيش از پيش با او حضور يابد وحتى گاه مى شود که جان خود فداى جان فرزند مى کند، باشد که او باشد واين، گر فنا شود باکى نيست. عبارت زيبا وپر معناى بابى انتم وامى ونفسى واهلى ومالى وولدى.(6)

نيز حکايت از آن دارد که اين خصيصه فطرى بشر است که هميشه هستيهاى ارزشمند خويش را براى محبوب مى خواهد ونهايت قرب خود را به اين مى داند که تمامى آنها را نثار آستان او کند. لذا هر لحظه براى محب دلباخته عيد قربان است، که:

به عيد قربان قربان کنند خلق جهان

بتا تو عيد منى من شوم ترا قربان

آرى، محبت حقيقى، چنين خاصيتى دارد، اما از آنجا که عاشق در هر موقعيتى قادر به نيل به چنين رتبه اى از ايثار وفداکارى نيست وبه حکم آن که: ما لا يدرک کله لا يترک کله و:

آب دريا را اگر نتوان کشيد

هم به قدر تشنگى بايد چشيد

پس، تا آنجا که ممکن است بايستى از بستگيها وعلاقه هاى گوناگون، در راه محبوب گذشت، باشد که محب به خير کثير که نثار وابستگيهاست نائل آيد که اين، رسيدن به نيکى در راه دوستى محبوب است ودر اين زمينه قرآن مبين مى فرمايد: (لن تنالوا البر حتى تنفقوا مما تحبون).(7)

به نيکى نمى رسيد مگر اينکه از آنچه دوست داريد انفاق کنيد. واز آن رو که اموال ودارائى انسان در قيد تعلق وپيوند قلبى اوست، گويى آن هنگام که آدمى صدقه اى مى دهد يا نفاقى مى کند از خود مايه مى گذارد. لذا محب بايستى جهت اعلام شدت محبت خود نسبت به محبوب از آنچه بدان عشق مى ورزد وتعلق عميق نسبت به آن دارد، در گذرد، تا نشان دهد که آمادگى از خود گذشتگى دارد ونيز براى نثارهاى بالاتر مهيا گردد. مثل اعلاى اين کلام را، چون هميشه، در دستگاه خدائى خاندان اهل بيت عليهم السلام مى يابيم که هم خود وهم تمامى دارائى خود را در راه محبوب فدا کرده اند واز آن رو زبان وحى در مدحشان گويد: (ويطعمون الطعام على حبه).(8)

ايشان اطعام طعام مى کنند از آنچه مورد علاقه ونيازشان است. والا انفاق در آنچه که مورد علاقه نيست ضرب المثل عاميانه روغن چراغ ريخته وقف مسجد کردن را در اذهان تداعى مى کند.