هديه براى يکى کردن محبوبها است

هديه براى يکى کردن محبوبها است

در صفحات پيشين ديديم که از آثار اوليه عشق، انتخاب محبوب واحد است ودانستيم که رسم عاشق نيست با يک دل دو دلبر داشتن. اکنون بر آنيم تا روشن کنيم که مى توان دوستها ودوستيهاى گوناگون را – که به ملاک واحد مورد علاقه اند – در يک مرکز، تمرکز داد ودر يک نقطه، کانون ووحدت بخشيد. عاشق آنچه را که دوست مى دارد در راه دوست هديه مى کند، وبه تعبير ديگر، به خود دوست مى دهد، در راه دوست انفاق مى کند وقرض مى دهد، يعنى به خود دوست قرض مى دهد وانفاق مى کند، به خاطر رضاى او صدقه مى دهد، يعنى به محبوب بخشش وعطا مى کند، اگر چه هر چه دارد از آن محبوب است. تعبيرات احاديث وآيات شريفه درباره صدقه وقرض وانفاق از اين واقعيت عاطفى پرده بر مى دارد. از طرفى، قرض در راه خدا را قرض به خدا تعبير مى کند: (من ذا الذى يقرض الله قرضا حسنا).(9)

چه کسى است که به خدا قرض الحسنه دهد؟ واز سوى ديگر، نهادن صدقه را در دست سائل وفقير، چون قرار دادن آن در دست خداوند مى داند: کان زين العابدين عليه السلام يقبل يده عند الصدقه فقيل له فى ذلک فقال: انها تقع فى يد الله قبل ان تقع فى يد السائل.(10)

امام زين العابدين عليه السلام هنگام صدقه دادن دست خود را مى بوسيد. از علت اين کار پرسش شد، حضرت فرمودند: صدقه قبل از اينکه در دست سائل قرار گيرد در دست خداوند قرار مى گيرد. تمامى اينها براى آن است که محبوبهايش را در يک نقطه جمع کند. يعنى عاشق بر آن است که محبوبهاى فرعى وتبعى اش را نيز نزد محبوب اصلى وذاتى اش گرد آورد تا همه در يک کانون قرار بگيرند ومحبتها تبديل به يک محبت شود. بنابر اين، هر تحفه اى که به نزد دوست مى فرستد، گويى عزم آن دارد که شعاع دايره محبت را کوتاه کند وسرانجام، نقش دايره را زائل نموده، آن را در يک نقطه خلاصه گرداند تا هماره به بيش از يک مرکز توجه نکند که آن مرکز، هم اصل محبت وهم محبت اصل است. وبر اساس همين انديشه وعزم است که شيعه هماره آرزوى آن دارد که در جهان آخرت نيز با محبوبهاى خدائى اش – ائمه صلوات الله عليهم اجمعين – در مقام محمود در نزد خدا اجتماع يابد، يعنى همه محبوبهايش در مقام محمد کانون يابند واو نيز غرقه در وصال گردد: واساله ان يبلغنى المقام المحمود لکم عند الله.(11)

از خدا مسئلت دارم که مرا به مقام محمود، که شما در نزد خدا داريد، برساند.