خستگى ناپذيرى امام باقر (عليه السلام)

خستگى ناپذيرى امام باقر (عليه السلام)

گوشه اى از خستگى ناپذيرى آن بزرگوار را از زبان فرزندش حضرت ناطق بحق جعفر بن محمد عليهما السلام مى شنويم. ايشان مى فرمايند: کان ابى کثير الذکر. لقد کنت امشى معه وانه ليذکر الله. ولقد کان يحدث القوم وما يشغله ذلک عن ذکر الله وکنت ارى لسانه لازقا بحنکه يقول: لا اله الا الله وکان يجمعنا فيامرنا بالذکر حتى تطلع الشمس ويامر بالقرائه من کان يقرء منا ومن کان لا يقرء امره بالذکر.(1)

پدرم زياد ذکر مى گفت. من همراه او راه مى رفتم واو مشغول ذکر بود. در حال سخن گفتن با مردم هم از ياد خدا وذکر غافل نمى شد. مى ديدم زبانش به سقف دهان چسبيده ومى گويد لا اله الا الله. افراد خانواده را جمع مى کرد وامر به ذکر مى نمود تا آفتاب طلوع مى کرد وکسانى را که قرآن خوان بودند امر به قرائت مى کرد وآنان را که اهل قرائت نبودند امر به ذکر مى فرمود.