بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
تأثير متقابل عشق وذکر در يکديگر
هر چند در ظاهر، اعضا وجوارح ما در فعاليتهاى خود از عقل فرمان مى گيرند اما در حقيقت مرکز فرمان اصلى، قلب ودل است ونيز دل محور کنترل محبتها ودوستيها است. پس، اگر اين مرکز کنترل وفرماندهى وسازماندهى وجود انسان، به محبوبى اشتغال تام داشته باشد تمام نيروها وايادى تحت فرمان او – که اعضا وجوارح اند – با او هماهنگ وهماواز خواهند شد. مويد اين گفتار، کار وهنر هنرمندانى است که در زمينه هاى مختلف چون نقاشى، سنگتراشى، خطاطى، منبت کارى و… انديشه ها وافکارشان به خوبى در آثارشان هويداست. مثلا يک نگارنده يا يک شاعر به هر اندازه بر آن باشد که افکار خود را پنهان نمايد واز بيان واقعيت آنها امساک ورزد، اما سرانجام مى توان از لابلاى عبارات وجملات او طرز تفکر ونحوه بينشش را به دست آورد. محبت نيز که آتش فروزان دل عاشق است در تمامى حرکات ورفتار به ويژه در زبان وگفتار محب تجلى بارز دارد. دو کتاب مکيال المکارم وپيوند معنوى شاهد گوياى اين مدعا هستند که جملات نويسندگان آنها بيانگر شدت عشقشان به ساحت مقدس مولايشان سلام الله عليه است ونشان مى دهند که چگونه آن دو پروانه وار به گرد شمع فروزان محبتش مى گردند وبا انتظار حقيقى ظهور خورشيد جمالش، چه بسا چشم از دنيا فرو بسته اند. اين از يک سو، واز سوى ديگر، ذکر وياد يار امواج محبت را در قلب عاشق، خروشان تر ومتلاطم تر مى گرداند، زيرا چشم وگوش وزبان، هر کدام راههاى نفوذى قلب هستند. پس آن هنگام که محب آواى محبت محبوبش را بشنود وبه نظاره او يا نشانى از او بنشيند ويا زبان به ذکر نام زيباى او بگشايد، امواج محبت از اين منافذ به درون درياى دل راه يافته، موجى بر امواج بلند آن مى افزاد وآتشش را فروزان تر مى گرداند. بخصوص اگر زمزمه عشق با معشوق به گونه اى باشد که صداى زيباى او را بشنود، شورى ديگر در قلب عاشق آفريده خواهد شد که با شنيدن صداى روح افزاى معشوق همه وجودش به گوهر عشق او مزين خواهد شد ودر اينجاست که محب وعاشق يک پارچه وسراپا محبت مى گردد وهر موى ورگ وخوان او فرياد عشق سر مى کند ونداى وصال در مى دهد. واين اسوه عشق به خدام امام سجاد سلام الله عليه است که در کردار وگفتارش، از محبوب مى خواهد که سر تا پاى وجودش ياد وذکر يار ومناجات با او باشد تا با ياد او تمامى همتش يار ومحبت او بوده وغير از آن کار ديگرى نداشته باشد. اکنون به فرازى از مناجاتهاى سوزناک امام سجاد عليه السلام مى نگريم: اللهم صل على محمد وآله ونبهنى لذکرک فى اوقات الغفله، واستعملنى بطاعتک فى ايام المهله، وانهج لى الى محبتک سبيلا سهله، اکمل لى بها خير الدنيا والاخره.(7)
خداوندا! بر محمد وآل او درود فرست ودر اوقات غفلت، مرا براى ياد خود بيدار گردان ودر ايام فراغت مرا به کار بندگى خود بگيرد، وبراى من به سوى محبت خود راهى هموار بگشا وبه وسيله آن خير دنيا وآخرت را براى من کامل فرما.
