نامهاى محبوب

نامهاى محبوب

نام محبوب که جلوه اى از جلوات اوست مراتبى گونه گون دارد:

1 – نام عينى

2 – نام لفظى

3 – نام کتبى

4 – نام عقلى وذهنى هر کدام از اين نامها به اعتبار ظرف ونشئه اى که در آن قرار مى گيرند اسم خاص پيدا مى کنند. اگر در جهان خارج به عنوان موجود عينى باشد نام تکوينى واگر در دنياى الفاظ باشد نام لفظى واگر در نشئه کتابت باشد نام کتبى واگر در جهان عقل باشد نام عقلى به خود مى گيرد. اين مراتب در مورد اسامى خداوند نيز که محبوب حقيقى وبالذات عالم هستى است تحقق مى پذيرد، که با ذکر وياد آنها شرط محبتش ايفا مى شود. والبته هر چه نام، حقيقى تر ودر سلسله مراتب با حضرت حق، قرب بيشتر يابد انس با آن، عمق بيشترى از محبت را ايجاد مى کند. عظيم ترين وبا فضيلت ترين اسماء الهى، باطن نورانى وجود مقدس حضرت خاتم النبيين وسپس حضرت امير المؤمنين وحضرت صديقه سيده نساء عالمين وساير ائمه طاهرين صلوات الله عليهم اجمعين است. لذا ذکر نام هر کدام از آن ذوات مقدسه، ذکر خدا وعبادت اوست. روايات زير، شواهدى از جهان وحى بر اين گفتار است: رسول اکرم صلى الله عليه وآله فرمودند: ذکر على عليه السلام عباده.(19)

ذکر وياد على عليه السلام عبادت است. امام صادق عليه السلام فرمودند: ذکرنا اهل البيت شفاء من الوعک والاسقام.(20)

ذکر ما اهل بيت شفاى از تب وساير امراض است. على بن ابى حمزه قال: سمعت ابا عبد الله عليه السلام يقول: شيعتنا الرحماء بينهم الذين اذا خلوا ذکروا الله. انا اذا ذکرنا ذکر الله واذا ذکر عدونا ذکر الشيطان.(21)

على بن ابى حمزه مى گويد: از امام صادق عليه السلام شنيدم که فرمودند: شيعيان ما با يک ديگر مهربانند وآن هنگام که تنها شوند خدا را ياد کنند، همانا ياد ما ياد خداست وياد دشمن ما ياد شيطان است. ملاحظه مى شود که بر طبق بيانات شيواى خودشان، اين خاندان، نامهاى خدايند وذکر آنان ذکر خداست ودر نتيجه ذکر او با ذکر آنان تحقق مى يابد وبر همين مناسبت دستورها وتوصيه هائى که در کثرت ذکرشان فرموده اند. از جمله اينکه به شيعيان سفارش کرده اند که فرزندان خود را به نامهاى لفظى آنان اسم گذارى کنند، باشد که به اين طريق اسم خداوند بيشتر ذکر شود. در کتاب شريف وسائل مى بينيم: عن سليمان الجعفرى قال: سمعت ابا الحسن عليه السلام يقول: لا يدخل الفقر بيتا فيه اسم محمد او احمد او على او الحسن او الحسين او جعفر او طالب او عبد الله او فاطمه من النساء.(22)

سليمان جعفرى مى گويد: شنيدم از امام ابوالحسن عليه السلام که مى فرمودند: فقر داخل نمى شود در خانه اى که در آن، نام محمد يا احمد يا على يا حسن يا حسين يا جعفر يا طالب يا عبد الله يا فاطمه از زنان باشد. دقت در آيات کريمه قرآن نکته اى لطيف وزيبا را در ارتباط با همين مسئله نشان مى دهد وآن اينکه در برخى از تعبيرات قرآن کريم تسبيح وتقديس به خود خداوند نسبت داده مى شود ودر گروهى ديگر، به اسماء ونامهاى مبارکش تعلق مى گيرد. آيات زير، گوياى هر دو گروه است: (ان الذين عند ربک لا يستکبرون عن عبادته ويسبحونه وله يسجدون).(23)

کسانى که نزد پروردگارت هستند نسبت به بندگى وعبادت او کبر نمى ورزند واو را تسبيح وبر او سجده مى کنند. (واذکر ربک کثيرا).(24)

پروردگارت را زياد ياد کن.

(يسبح لله ما فى السماوات وما فى الارض).(25)

الله را موجودات آسمانها وزمين تسبيح مى نمايند.

واز گروه دوم است آيات ذيل: (فسبح باسم ربک العظيم).(26)

پس، نام بزرگ پروردگارت را تسبيح کن.

(سبح اسم ربک الاعلى).(27)

نام بلندتر پروردگارت را تسبيح کن. مى بينيم که تسبيح وتقديس گاهى به خود پروردگار وگاهى به نام اعظم ويا اعلاى او اختصاص مى يابد ومى دانيم که مرتبه هستيها هر چه قويتر باشد آن هستى نام بزرگتر خداست ودر نتيجه، وجود نورانى پيامبر وائمه اثنى عشر صلوات الله عليهم بزرگترين نامهاى خداوند هستند وبه دلالت روايات ياد شده، ذکر اسامى آنان نيز بندگى خدا وذکر وياد محبوب بوده وموجب ثواب واجر ودر نتيجه افزونى عشق ومحبت نسبت به محبوب مى گردد.