نور وظلمات

نور وظلمات

قرآن کريم که کتاب تدوين وبرگردان نوشته تکوينى خداوند است اين کلمه را بارها به کار برده تا آنجا که در اين صحيفه آسمانى حدود پنجاه بار تکرار شده است. قرآن کريم از هر حقيقت وواقعيتى به عنوان نور تعبير مى کند: – از خالق آسمانها وزمين:

(الله نور السماوات والارض).(16)

خداوند روشنائى آسمانها وزمين است (روشنايى بخش آنه).

– از کتاب خود قرآن مجيد: (واتبعوا النور الذى انزل معه…).(17)

وپيروى مى کنند از نورى که با پيامبر (صلى الله عليه وآله) نازل شده است…

(يهدى الله لنوره من يشاء…).(18)

به نور خود هر کس را بخواهد هدايت مى کند…

(واشرقت الارض بنور ربها…).(19)

وزمين روشن مى شود به نور پروردگارش (يعنى امام عصر عليه السلام چنانکه در احاديث ذيل آيه کريمه بيان شده است).

– واز ايمان: (ما کنت تدرى ما الکتاب ولا الايمان ولکن جعلناه نورا…).(20)

تو نمى دانستى کتاب چيست وايمان چيست ولکن آن را نورى قرار داديم. جالب توجه اينکه به خاطر وحدت حقيقت وواقعيت نور، هرگز آن را به صيغه جمع نياورده وهمواره مفرد به کار برده است، زيرا روشنى يک واقعيت بيشتر نيست ولى هر واقعيت دار به اندازه ظرفيت خويش از آن بهره مى گيرد. ونور مطلق از نور خود بمقدار، تمليک موجودات ديگر مى نمايد. اما در مقابل نور، ظلمت است که به خاطر پراکندگى وچند گونگى به صورت جمع آورده شده تا گوياى تشتت وتفرق واختلاف باشد. کلمه ظلمات بيست وسه بار در قرآن کريم به کار رفته واينک چند نمونه:

(ذهب الله بنورهم وترکهم فى ظلمات لا يبصرون…).(21)

خداوند نور آنها را برده وآنان را در ميان تاريکيها ترک کرده که نمى بينند…

(ولقد ارسلنا موسى باياتنا ان اخرج قومک من الظلمات الى النور…).(22)

موسى را همراه آيات خود فرستاديم ووحى کرديم که قوم خود را از تاريکيهاى گوناگون به سوى نور بيرون بياور.

(الحمد لله الذى خلق السماوات والارض وجعل الظلمات والنور…).(23)

حمد وسپاس مخصوص خدائى است که آسمانها وزمين را بيافريد وتاريکيها وروشنى را قرار داد…