وفاى محبوب

وفاى محبوب

حال که دلارائى نامحدود محبوب را به زبان الکن وعبارات محدود خويش متذکر شديم جاى آن دارد که از وفاى او نيز سخنى به ميان آوريم. او که درياى بى ساحل محبت ووفاست خود به محبت ابتدا مى کند ورابطه عشق را ايجاد مى نمايد:

عشق از معشوق اول سر زند

تا در عاشق جلوه ديگر کند

اصولا بديهى وبى نياز از توضيح است که چنين محبوب دلارا ومعشوق بى نيازى، احتياجى به جفا ندارد وعين وفا وکان صفا وکرامت است وهر کس به او کمترين محبتى اظهار کند در پاسخ چندين وچند برابر بزرگوارى خواهد نمود وهر کس يک گام به سوى آستان عبوديتش بردارد او مشتاقانه به استقبالش مى شتابد وعاشقان راستين خويش را در اقيانوس بيکران محبتش غوطه ور ساخته، سوختگان فراقش را به آب حيات وصالش آرامش مى بخشد. واين نداى دعوت سراسر عنايت اوست که محب خويش را غرقه مى کند: يا محمد! وجبت محبتى للمتحابين فى ووجبت محبتى للمتقاطعين فى… ووجبت محبتى للمتوکلين على وليس لمحبتى غايه.(2)

اى محمد محبت من مخصوص آنانى است که در راه من نسبت به هم محبت داشته باشند. ونيز مخصوص کسانى است که در راه من از يکديگر جدا مى شوند وبه من توکل مى کنند ومحبت مرا نهايتى نيست. وباز در زمرمه محبت خويش نسبت به محب ديگرش داود چنين خطاب مى کند: يا داود! ابلغ اهل اراضى انى حبيب من احبنى وجليس من جالسنى ومونس لمن انس بذکرى وصاحب لمن صاحبنى ومختار لمن اختارنى ومطيع لمن اطاعنى. ما احبنى احد اعلم ذلک يقينا من قلبه الا قبلته لنفسى واحببته حبا لا يتقدمه احد من خلقى.(3)

اى داوود! اين پيام را به اهل زمين برسان: هر آن کس که مرا دوست بدارد او را دوست خواهم داشت وآن کس که مرا براى خود، همنشين وانيس وهمراه برگزيند من نيز چنين مى کنم. هر کس مرا برگزيند وى را برخواهم گزيد وهر کسى مرا اطاعت کند به سخنان وخواسته هايش گوش فرا خواهم داد. هر آن کس که از صميم قب مرا دوست بدارد او را براى دوستى خود اختصاص مى دهم وچنان دوستش بدارم که کسى را ياراى تقدم بر او نباشد. ونيز در بيان اوصاف وذکر خير دوستان راستين خود مى فرمايد: ان لى عبادا من عبيدا يحبونى واحبهم ويشتاقون الى واشتاق اليهم ويذکرونى واذکرهم فان اخذت طريقهم احببتک وان عدلت عنهم مقتک.(4)

همانا مرا بندگانى است که مرا دوست مى دارند ومن نيز آنان را دوست دارم، آنان شوق ديدار مرا دارند ومن نيز مشتاق ديدار شانم، آنان به ياد من هستند ومن نيز به يادشان هستم. اگر تو نيز راهشان را برگزينى دوستت مى دارم، والا بر تو غضب خواهم کرد. مظاهر وفا وصفاى خداوند، ائمه اهل بيت عليهم السلام هستند که در دوستى ووفاى نسبت به دوستان وشيعيان خود غوغا کرده اند:

1 – عبد الله بن ابان الزيات وکان يکنى عبد الرضا قال: قلت للرضا عليه السلام: ادع الله لى ولاهل بيتى. قال: ا ولست افعل؟! والله ان اعمالکم لتعرض على فى کل يوم وليله. فاستعظمت ذلک فقال: اما تقرء کتاب الله: (قل اعملوا فسيرى الله عملکم ورسوله والمؤمنون)(5).(6)

عبد الله بن ابان روغن فروش که کنيه اش عبدالرضا بود گويد: به امام رضا عليه السلام عرض کردم: براى من وخانواده ام دعا فرمائيد. حضرت فرمود: مگر دعا نمى کنم؟! به خدا کردارهاى شما هر روز وشب بر من عرضه مى شود. پس، من اين را از تعجب بزرگ شمردم. حضرت فرمود: آيا کتاب خدا را نمى خوانى که مى فرمايد: بگو که عمل کنيد، پس خداوند وپيامبرش (صلى الله عليه وآله) ومؤمنان (ائمه عليهم السلام) عمل شما را خواهند ديد.

2 – عثمان بن سعيد العمروى قال: تشاجر ابن ابى غانم القزوينى وجماعه من الشيعه فى الخلف… ثم انهم کتبوا فى ذلک کتابا وانقذوه الى الناحيه واعلموه بما تشاجروا فيه وورد جواب کتابهم بخطه صلى الله عليه وعلى ابائه: عافانا الله واياکم من الفتن ووهب لنا ولکم روح اليقين واجازنا واياکم من سوء المنقلب. انه انهى الى ارتياب جماعه منکم فى الدين وما دخلهم من الشک والحيره فى ولاه امرهم فغمنا ذلک لکم لا لنا وساءنا فيکم لا فينا لان الله معنا لا فاقه بنا الى غيره والحق معنا فلن يوحشنا من قعد عنا ونحن صنائع ربنا والخلق بعد صنائعنا.(7)

عثمان بن سعيد عمروى گويد: ابن ابى غانم قزوينى وجماعتى از شيعه در جانشين امام عسکرى عليه السلام مشاجره نمودند… سپس نامه اى نوشتند وبه سوى امام عصر (عليه السلام) فرستاده وايشان را از مشاجره آگاه کردند. نامه اى به خط ايشان – که درود خدا بر او وپدرانش باد – آمد که: خداوند ما وشما را از فتنه ها نجات دهد وروح يقين به ما وشما عنايت فرمايد واز عاقبت بدباز دارد. خبر شک وترديد گروهى از شما در دين، به ما رسيد که در واليان امرشان شک کرده اند. اين خبر ما را ناخشنود نمود که به خاطر شماست نه ما، زيرا خدا با ماست ونيازى به غير او نداريم وحق با ماست واعراض کسى ما را به وحشت نمى اندازد وما ساخته شده پروردگارمان هستيم وخلق ساخته شده به دست مايند (به اذن وقدرت خد).