بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج

من از اعمال خود بسيار مى ترسم خداوندا من از اعمال خود بسيار مى ترسم نمى ترسم زكس از زشتى كردار مى ترسم هزاران بار كردم توبه و از جهل بشكستم پشيمانم پشيمانم از اين گفتار مى ترسم تو فرمودى كه شيطان دشمن نوع بشر باشد خداوندا من از اين دشمن مكار مى ترسم من اندر خواب و ديو نفس …

از حسان چرا مى گريزى ؟ بظلمت زنور خدا مى گريزى تو لب تشنه زآب بقا مى گريزى زمادر بود مهربانتر خدايت تو جاهل بقهر از خدا مى گريزى خدا خواندت تا عطايت نمايد تو اى بينوا از عطا مى گريزى

از مفلح بهشت آنجاست كازارى نباشد كسى را با كسى كارى نباشد اگر دستم رسد بر چرخ گردون همى پرسم كه اين چند است و آن چون يكى دارد هزاران گونه نعمت يكى را نان جو آلوده در خون  

از ذوقى نه هواى باغ سازد نه كنار كشت ما را تو بهر كجا كه باشى بود آن بهشت ما را نه طراوتى نه برگى نه ثمر نه سايه دارم همه حيرم كه دهقان بچه كار كشت ما را(82)  

از عزيزى غريب مردم و از من نكرد ياد كسى بى كسى و غريبى من مباد ياد كسى خوشم بدرد غريبى و بى كسى مردن كه نه غمين شود از مردنم نه شاد كسى نه دين و نه دنيا و نه اميد بهشت چون كافر مفلسيم و چون قحبه زشت  

از خواجه زاده هندى بر رخ نشسته گرد غريبى بسى مرا مشكل بود دگر بشناسد كسى مرا  

از شوكتى دردا كه فراق ناتوان ساخت مرا در بستر ناتوانى انداخت مرا از ضعف چنان شدم كه بر بالينم صد بار اجل آمد و نشناخت مرا  

از مقصود گر با غم عشق سازگار آيد دل بر مركب آرزو سوار آيد دل گر دل نبود كجا وطن سازد عشق ور عشق نباشد به چكار آيد دل  

اشعارى از محتشم صحيفه اى كه در آن شرح هجر يار نويسم زگريه شسته شود گر هزار بار نويسم گهى بنامه زما ياد مى توان كردن بدين نمط دل ما شاد مى توان كردن صد نامه نوشتيم و جوابى نرسيده اين هم كه جوابى ننويسند جوابى است ترك جان اى يار جانى مشكل است بى تو يكدم زندگانى مشكل است …

از حافظ حسب حالى ننوشتيم و شد ايامى چند قاصدى كو كه فرستم بتو پيغامى چند ما بدان مقصد عالى نتوانيم رسيد هم مگر لطف شما پيش نهد گامى چند