الاغ لاغر مردني -ازدواج موقت جوانان مجرد:قسمت دوم

ادماه داستان الاغ لاغر مردني -ازدواج موقت جوانان مجرد:قسمت دوم

یه چيزي كه اين هفته برام عجيب بود اين بود كه هر وقت از كنار قاب عكس بابا و مامانم كه در حال خنديدن بودند مي گذشتم مي ايستادم و نگاهي مي كردم و سري تكان مي دادم و تو دلم بهشون مي گفتم: «همين رو مي خواستين؟ چند ماهي ماه است فكر و ذكر شده ازدواج موقت. ازدواج موقتم اسمش روشه يعني مسكّن يعني گذار. اما همه تا حال هيچ غلطي نتونستم بكنم.»
محبوبه خانم تقريبا هم سن من است شرايط خوبي هم داره وضع ماليش هم كه بد نيست هر ماه مهريه قسطي هم دريافت مي كنه. حالم از خودم به هم مي خوره از بس شرايطش را تحليل كردم و هيچ كاري نكردم. خير، بايد از خيرش بگذرم چيزي برامون تو اين كيس نمي ماسه. مي ترسم ديگران هم متوجه شوند حيثتم را به باد بره.
اي خدا! اون بالا نسشتي و سردرگمي منو مي بيني؟ پس كمي كن!
نمي دونم شايد به قول آسيد دعاي بدون نماز مانند چك بدون پشتوانه است. خب تو برسون يه مورد خوب من هم قول ميدم نمازم را شروع كنم.
ميگن يارو خواست از جوي آب بپر وسط جوي آب افتاد. همين طوري كه نشسته بود وسط آب ها با خودش گفت: جووني كجايي …بعد ادامه داد جوونيش هم هيچ غلطي نكردي!
راستش مشكلم يكي دو تا نيست حالا يه مورد هم پيدا شد
كجا با هم باشيم؟
كجا با هم بگرديم كه اضطرابي و نگراني اي نداشته باشيم
اگه يه مورد ني ني دار شديم چه خاكي برسمون بريزيم؟
اگه اون مورد مشكل داشت و ايدز داشت

اين قدر از اين اگه اگه ها تو ذهنم رژه رفت كه نتونستم خودمو كنترل كنيم و ليوان آب را محكم كوبيد توي آينه. وحشي وحشي شده بود. از مامان از بابا از خودم از زندگي كوفتي ام خسته شده بود.
مامان سراسيمه در اتاق را باز كرد و با نگراني گفت چي بود؟
با عصبانيت داد زدم: صداي شكسته شدن دو تا شيشه بود. خوب گوشاتون مي شنوه، چه طور هر روز صداي شكسته شدن شيشه هاي وجود و آينه قلبم را نمي شنوين؟!
اونقدر تند شده بودم كه مامان فقط ترس و لرز مي گفت: آروم باش آروم باش
داد زدم: مگه شما ميذارين؟
چرا .. چرا من را به دنيا آوردين؟
مي دونين تنهايي يعني چه؟
د نمي دوني مادر من!
ببخشين ها تو كه يه شب نمي توني بدون بابا بخوابي چه مفهمي تنهايي براي يه پسر كه كپسول شهوتش ….لااله الاالله ولم كن بذار به درد خودم بميرم..بذار…
بعد زدم زير گريه
بيچاره مامان نمي دونست جلو بياد يا برگرده. حيرون و مبهوت مانده بود
از جا بلند شدم و كتم را برداشتم و بدون اين كه بند كفش هايم را ببندم آنها را توي پام كردم و از خونه زدم بيرون.
تو پياده رو راه مي رفتم و اشكم از گونه هايم بر زمين ميريختن. نگاه ديگران برام اهميتي نداشت. برام اصلا مهم نبود كي درباره ام چه فكري مي كنه.
اين قدر بي هدف راه رفته بودم كه خسته شده بود كمي روي نيمكتي توي پاركي نشستم اين قدر بي قرار بودم كه ده بار از جا بند شدم و دو قدمي مي رفتم و دوباره بر مي گشتم مي نسشتم روي نيمكت.

دوباره به راه افتادم
به امام زاده رسيدم. بي اختيار زدم زير گريه. نگاهي به گنبد كردم و گفتم يعني نمي خواي دستم را بگيري؟ نمي خواي كمك كني اين همه لطف و عنايتي كه سيد ميگه پس كجاست. بعد با حالت قهر سرم را پايين انداختم و چند قدمي رفتم و سپس سرجام ايستادم و گفتم بر شيطون لعنت.
مسيرم را به سمت امامزاده تغيير دادم. دم در كه رسيدم رو به امامزاده گفتم:

حال و حوصله سيد رو هم نداشتم و خدا خدا مي كردم سر راهم سبز نشه.
خودم را به را در آغوش ضريح جا دادم و شروع كردم به گريه: اگه شما دستمو نگيرين كجا بروم؟ مي دونم رفتارم با مامانم خوب نبود و شما هم روي اين امر حساسيد؟ ولي من حسابي به بن بست رسيدم. از خلوت گناه آلوده چندبار توبه كنم؟ فكر بد به ناموس مردم حالم رو بد ميكن. نماز نمي خوونم ولي اهل ارتباط نامشروع هم نيستم چيزي كه انگاري براي خيليا عادي شده. درستش نيست شرط كنم ولي كارم را بينداز منم قول ميدم نمازم رو سر وقت بخوونم…
گفتگويم با امامزاده طولاني شد. درد و دل مانند مرهمي بود زخم و دردم . خيلي آروم شدم.
بعد كنار نشستم و رفتم تو فكر.
تو عالم خودم بودم كه متوجه يك سياهي روبه رويم شدم