بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
داستان تشویق امام زمان (عج) و پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم به ازدواج موقت
حِمیری به حضور امام زمان (عج) نامه ای نوشت و از ایشان سؤال کرد: مردی که شیعه است و متعه را حلال میداند و اعتقاد به رَجعَت (بازگشت امامان پس از امام زمان عج) دارد، همسری دارد؛ همسری خوب که در تمام کارها او را یاری می کند، لذا با او عهد کرده که هرگز با وجود او همسر دیگری نگیرد و ازدواج موقت هم نکند و با وجود او کس دیگری را نخواهد و به این عهد ۱۹ سال پای بند است و بر عهدش عمل کرده و چه بسا مدّت های زیادی در مسافرت و دور از منزل بوده و متعه نگرفته است و مشغول بودن به برادران، اولاد، خدمه و اطرافیان هیچ فرصتی به وی نداده که به فکر ازدواج موقت بیفتد. او متعه را حرام نمی داند، بلکه به آن معتقد است؛ ولی چون همسر خود را دوست دارد برای حفظ او و خودش متعه نمی گیرد و این کار را دوست نمی دارد، آیااو برای تحریم متعه بر خود (در شرط ضمن عقد) گناهکار است یا نه؟
از طرف حضرت جواب رسید: «برای اینکه قسم به معصیت خداوند خورده، لازم است خدا را اطاعت کند و یک دفعه هم که شده متعه بگیرد!»
(بحارالانوار، علاّمه‌ی مجلسی، ج ۱۰۳/ص ۲۹۸/ش ۲؛ الاحتجاج، طبرسی، ۲/۳۰۶) .
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: وقتی مرا به معراج بردند، جَبرَئیل از طرف خداوند پیغامی آورد که خداوند تبارک و تعالی می فرماید:
(إِنِّی قَدْ غَفَرْتُ لِلْمُتَمَتِّعِینَ مِنَ النِّسَاء)
«همانا زنانی از امت تو را که به ازدواج موقت درآیند می بخشم» (بحارالانوار، علاّمه ی مجلسی، ج ۱۰۳/ ص ۳۰۶/حدیث ۲۱) .
منبع : کتاب «زدواج موقّت یا مجدّد؟ راه حلّ یا مُعضل؟».
البته این به این معنا نیست که برای همگان ازدواج موقت خوب باشد، مخصوصا در زمان ما که آسیب های جدی آبرویی برای افراد متاهل دارد!. در ترجمه کتاب «من لا یحضر الفقیه» که از مهمترین کتاب‌های حدیثی است، می‌نویسد: از پاره‌ای از اخبار استفاده می‌شود که برای کسی که بی‌نیاز باشد مکروه است. مثل:
۱) خبر علیّ بن یقطین که در کافی باب «إنّه یجب ان یکفّ عنها من کان مستغنیا» (یعنی واجب است آنان که نیازی ندارند از متعه اجتناب نمایند) آمده که گفت: «از موسی بن جعفر علیه‌السّلام راجع به متعه پرسیدم، فرمود: تو را با متعه چه کار خداوند که تو را از متعه بی‌نیاز کرده است، عرض کردم می‌خواستم حکم را بدانم».
۲) در خبری دیگر فتح بن یزید جرجانی گفت: امام هفتم علیه‌السّلام را از متعه سؤال کردم، فرمود: «حلال است برای کسی که خداوند قدرت گرفتن زوجه دائمی را به او نداده است تا با اختیار متعه، عفّت و آبروی خود را نگه دارد (و به فساد نیفتد)، آری اگر زن دائمی داشت و از نزد او غائب بود و دسترسی به او نداشت باز میتواند از متعه استفاده کند».
۳) در خبر سوّم محمد بن حسن شمّون گوید: امام هفتم به برخی از شیعیانش نوشت: «اصراری بر متعه گرفتن نورزید و خود را به اشتغال به آن، از خانواده و زن و فرزند خود باز ندارید تا سبب آن شود که زنان دائمی شما به کفر گرایند و از حقّ، بیزاری جویند و آن کس را که به متعه فرمان داد، نفرین و ما را لعن کنند».
۴) از مفضّل بن عمر روایت کرده که گفت: «از امام صادق علیه‌السّلام شنیدم که درباره متعه می‌فرمود: «رها کنید آن را، آیا شخص شرم نمی‌کند که مردم (منکر متعه) وی را درگیر مسائل جنسی ببینند و آن را بر هم مسلکان او که به متعه معتقدند خورده گیرند».
این اطاله مطلب از آن جهت است که پاره‌ای از خوانندگان بدانند که ثوابی که برای شخص متعه کننده ذکر شد اطلاق ندارد و همه کس را شامل نمی‌شود و تنها کسانی را که به جهتی شرعی، بدان اقدام کرده‌اند یا خواهند کرد دربر می‌گیرد نه هر هوسباز شهوت‌ران که جز برای ارضای غرائز جنسی نظری دیگر ندارد و با این عمل بسا می‌شود که اساس زندگی چندین ساله خود را متزلزل بلکه نابود می‌کند».
من لا یحضره الفقیه، ترجمه غفاری، ج۵، ص۱۲۶]
