بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
قلب مؤمن عرش خداست
قال رسول الله صلى الله عليه وآله: قلب المؤمن عرش الرحمن.(23)
وبا توجه به اينکه در روايات از عرش خدا به ما سوى الله نيز تعبير شده است وبا استفاده از روايات فوق، مى توان به خوبى به وسعت وظرفيت قلب مؤمن پى برد. از نحوه تعبيرات اين گونه بر مى آيد که چنين قلبى، دل مؤمن ومحب خداوند است، که غير از عشق او، عشق ديگرى را در قلب خود جاى نداده وحقيقتا حرم اين محبوب گشته است. وطبيعى است که چنين دوستدارى با حواس ظاهرى نيز فقط تجليات محبوب خود را مى يابد وچهره او را در آياتش مى جويد، همه جا رخ يار را مى بيند وچشم دل وديده سر بر طبق آيه کريمه (فاينما تولوا فثم وجه الله).(24)
در پى ديدار اوست، يعنى در چهره ظاهرى اشياء خالق آنها را مى بيند، وهمانا بزرگ قهرمان بى هماورد اين ميدان، مولاى متقيان عليه السلام است که فرمود: ما رايت شيئا الا ورايت الله قبله.(25)
هر چه را مى نگرم، در مرحله فاعلى آن، محبوب يکتاى خويش را مى يابم.
| هر جا که سفر کردم، تو همسفرم بودى
با هر که سخن گفتم پاسخ ز تو بشنفتم هر شب که قمر تابيد، هر صبح که سر زد شمس آواز چو مى خواندم، سوز تو به سازم بود در خنده من چون ناز، در کنج لبم بودى در صبحدم عشرت، همراه تو مى بودم هرگز دل من چون تو يار دگرى نگزيد |
وز هر طرفى رفتم، تو راهبرم بودى
بر هر که نظر کردم تو در نظرم بودى از گردش روز وشب، شمس وقمرم بودى پرواز چو مى کردم، تو بال وپرم بودى در گريه من چون اشک، در چشم ترم بودى در شامگه غربت، بالين سرم بودى برخاست که بگزيند، يار دگرم بودى |
نتيجه اينکه محبوب جهان هستى، مبدا ومقصد سير وحرکت وجذبه جهانيان يکى بيش نيست وهم او در دل مؤمن جايگاه محبت دارد.
