بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
محب در حصن حصين محبوب
حصن محبوب، فضايى است که به نور وجود او منور مى شود. پس، اگر وجود محبوب، چراغى را ماند که کور سوئى مى زند وبه نسيم مژه بر هم زدنى خاموش مى شود، ميدان ديد محب هم به همان نسبت محدود است وجز چند قدمى از پيش پاى خويش فراتر نخواهد رفت وسرانجام در ظلمت وتاريکى دست وپا مى زند ومايوسانه در منتهاى ذلت نفس وخوارى وپستى سقوط مى کند وبه دنبال آن، در اثر فشار طاقت فرساى تاريکى وظلمت راه، از هر گونه محبوبى بيزارى مى جويد وبه پوچى گراييده، در بيراهه هاى هرج ومرج طلبى حيران مى گردد. در اين صورت، به اصطلاح امروز، در شمار نهيليست ها (23) قرار مى گيرد که داراى يک سيستم انديشه اى پوچ اند که در اثر خستگى وبيزارى از محبوب پست ومادى ودنيوى حاصل شده است. دل بستن به محبوبهاى دنيوى، در حقيقت، محبوس شدن در زندانى تنگ وتاريک را ماند که امکان هر گونه حرکت وجنبش تکامل آفرينى را از زندانى سلب مى کند، ولذا فرموده اند: الدنيا سجن المؤمن.(24)
دنيا براى مؤمن (به ملاک ايمانش) زندان است. حال آن که دل بستن وعشق به معشوق برتر – که صاحب کمال وجمال وعلم وقدرت در درجات بالاى آن است – همچون اوج گرفتن عاشق است در بيکران آسمان تعالى، که هر چه بالاتر رود هنوز گامى بيش بر نگرفته وهمواره جاى پرواز واوج دارد در اين صورت، بن بست، ظلمت، تاريکى، حيرت و… واژه هاى پوچى بيش نخواهند بود، اما سر گشتگان حيران دنياى امروز با برگزيدن محبوبهاى مادى وپست، خود را در آن زندان تنگ وتاريک زندانى نموده اند. ارزشمندترين ارزشهاى دوست داشتنى اينان، علم است که پرستشگران آن را علم پرست(25) نام نهاده اند، اما افسوس که آنچه اينان، از آن به بزرگوارى ياد مى کنند وبه عنوان وسيله تکامل وپيشرفت مى شناسند، براى روح بلند پرواز انسان مناسب نيست، چرا که در فرهنگ اينان، علم جز تجربيات مادى وناقص نيست که شعاع فروغ آن بسيار محدود وزيبايى آن نيز اندک وزودگذر است، وبا به کارگيرى تمام لابراتوارهاى عظيم آن هم نمى توان راهى در ملکوت آسمانها باز نمود وغريزه بى نهايت طلبى انسان را اشباع کرد. به شهادت آنچه گفتيم، ميدان ديد وارتفاع پرواز هر دلداده اى به اندازه وسعت شعاع فيض وجود دلبر اوست واين بدان معناست که جنبش وحيات محب، در سايه چتر لطف محبوب ودر حيطه حصن حصين اوست. واين نحوه تعلق محب به محبوب وملحق شدن اين به شخصيت آن، وسر بر آستانه او گذاردن، يک قانون عاطفى ويک خواست فطرى است، اما سرعت اين لحوق ووسعت ميدان حرکت، وپرواز محب، بستگى به ميزان وسعت آستانه محبوب دارد.
