خستگى ناپذيرى امام رضا (عليه السلام)

خستگى ناپذيرى امام رضا (عليه السلام)

اين بزرگوار نيز چون پدران بزرگوار خود سلام الله عليهم اجمعين در طريق رسيدن به وصال محبوب خود – الله جل جلاله – سر از پا نمى شناسد وهرگز از طول رکوع وسجود وذکر وتسبيح احساس ملال وخستگى نمى کند. در اين مورد کافى است تنها به گزارش کوتاهى از کتاب اعيان الشيعه توجه کنيم. سيد محسن امين در کتاب اعيان الشيعه چنين مى نگارد: رجاء بن ابى ضحاک که مامون او را مامور وهمراه امام رضا عليه السلام در سفر کرده بود مى گويد، به خدا قسم مردى را با تقواتر از او نديدم وکسى را که در تمامى اوقات ذکر خدا مى گويد چون او نيافتم وکسى را ترسناک تر از خدا چون او مشاهده نکردم. داب او چنين بود: صبح که مى شد نماز صبح بجاى مى آورد. پس از سلام، در مصلاى خود مى نشست ومشغول تسبيح وحمد وذکر لا اله الا الله وتکبير مى شد. وبر پيامبر صلى الله عليه وآله درود مى فرستاد تا آفتاب طلوع مى کرد. سپس سجده اى مى کرد که تا آفتاب بالا مى آمد طول مى کشيد. آن گاه وارد جمع مردم مى شد وبا آنان به گفتگو مى نشست وموعظه مى فرمود تا نزديک ظهر مى شد. سپس تجديد وضو نموده، به مصلاى خود بر مى گشت. وقتى ظهر مى شد مى ايستاد وشش رکعت نماز مى گزارد، سپس اذان گفته، دو رکعت ديگر نماز مى گزارد، آن گاه اقامه گفته، نماز ظهر بجاى مى آورد. وقتى سلام مى گفت تسبيح وحمد وتکبير وتهليل مى نمود تا مقدارى که خدا مى خواست، سپس سجده شکر بجاى مى آورد. وقتى سر بر مى داشت مى ايستاد وشش رکعت نماز مى گزارد، سپس اذان گفته، دو رکعت نماز بجاى مى آورد. پس از سلام، نماز عصر مى خواند وباز پس از سلام در مصلاى خود مى نشست وتسبيح وحمد وتکبير وتهليل انجام مى داد. آن گاه سجده اى مى کرد وهنگامى که آفتاب غروب مى کرد وضو مى گرفت نماز مغرب را بجاى مى آورد. وپس از سلام در مصلاى خود مى نشست وتسبيح وحمد وتکبير وتهليل مى نمود تا هر گاه که خدا مى خواست. پس سجده شکر مى نمود، آن گاه سر از سجده برداشته، با کسى سخن نمى گفت تا چهار رکعت نماز مى گزارد. پس به تعقيب نماز مى نشست تا شب مى شد، آن گاه افطار مى فرمود وسپس درنگ مى نمود تا نزديک ثلث شب بگذرد، آن گاه نماز عشاء مى خواند. پس از سلام باز در سجده خود مشغول ذکر وتسبيح وحمد وتکبير وتهليل مى شد تا آن گاه که خدا مى خواست. پس از تعقيب سجده شکر نموده، به استراحت مى رفت. در ثلث آخر شب از جاى بر مى خاست وبه تسبيح وحمد وتکبير وتهليل واستغفار مى پرداخت وسپس مسواک کرده، وضو مى گرفت وبه نافله شب مى ايستاد ونماز جعفر طيار مى خواند وبعد نماز وتر بجاى مى آورد، سپس سلام کرده، براى تعقيب مى نشست، آن گاه سجده شکر مى نمود تا آفتاب بالا مى رفت. اگر در شهرى ده روز اقامت مى کرد روزه مى گرفت وشب قبل از افطار به نماز مى ايستاد ودر راهها نمازهاى خود را دو رکعتى مى خواند مگر مغرب را که سه رکعت بجاى مى آورد، وحتما نافله مغرب را بجاى مى آورد ونافله شب ونماز شفع ووتر را در سفر وحضر ترک نمى نمود، اما در سفر نوافل روز را بجاى نمى آورد…(7)