بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
خستگى ناپذيرى حضرت جواد (عليه السلام)
اين بزرگوار همچون آباء طاهرين خود هرگز از کار، عبادت، تعليم وتربيت ورسيدگى به فقرا غفلت نکرد وهمواره تلاش وکوشش خود را براى جلب خشنودى خداوند متعال مبذول مى داشت. با اينکه طول عمر شريفش بيست وپنج سال بيشتر نبود ودر سن نوجوانى (هشت سالگى) به مقام امامت وجانشينى پدرش سلام الله عليه رسيد وپس از ايشان هفده سال زمام امور شيعه در دست با کفايت آن حضرت بود، اما هرگز از فعاليت وکوشش براى دعوت مردم به خدا واسلام باز نايستاد وکارى او را ملول وخسته نکرد. مثلا به خاطر عطاياى فراوان وبخششهاى زياد لقب جواد گرفت ودوست ودشمن به اين نامگذارى ووجه آن اقرار واعتراف دارند که بعد از شهادتش نيز تا امروز بسيارند کسانى که متوسل به ذيل عنايت او شده واز جود وسخاوتش بهره هاى فراوان برده اند. از باب نمونه: مردى حضور آن حضرت رسيد وعرض کرد: به اندازه مروت وجوانمردى خودتان به من انفاق کنيد. حضرت فرمودند: آن اندازه در امکانم نيست. مرد گفت: پس به اندازه جوانمردى من مرحمت کنيد. حضرت فرمودند: اين قدر ممکن است. سپس به غلام خود دستور داد که صد دينار به او بدهد.(8)
مى بينيم که حضرت در جواب آن مرد سائل، عطائى به اندازه جوانمردى خود را غير ممکن مى داند، زيرا جوانمردى ومروت وسخاى آن حضرت به اندازه اى است که با امکانات مالى وفق نمى دهد. نمونه ديگر از فعاليتهاى خستگى ناپذير ايشان، نوشتن نامه هاى دعوت به دوستان وبندگان خداست که بسيارى از آنها را کتب تاريخ وحديث ثبت نموده است که تحف العقول ابن شعبه واحتجاج طبرسى نمونه هايى از آنها را آورده اند. ونمونه ديگر، مناظرات واحتجاجات آن پيشواى معصوم با دانشمندان وگروههاى مختلف است که به طور معجزه آسا در هر مجلس پاسخ صحيح ودقيق دهها وصدها مسئله را داده وهرگز احساس ملال وخستگى نکرده است، تا آنجا که گفته اند در مجلسى که عده اى از شيعيان از نواحى مختلف آمده بودند پاسخ سى هزار مسئله را فرمود، در حالى که سن شريفش به ده سال نرسيده بود.(9)
وبا تمامى مشاغل وگرفتاريها در مناجات با حضرت رب الارباب چنان نشاط وشادابى دارد که طولانى ترين دعاها را در قنوت نماز وعميق ترين مناجاتها را در ساير مواقع بر زبان مى راند وانواع نمازها وحرزها ودعاها از آن حضرت نقل شده است که در کتاب شريف بحار مجلسى (جلد 94) ومهج الدعوات سيد بن طاووس نمونه هائى را مى بينيم. ودر اينجا تنها به نقل قسمتى از يک دعا در پناه بردن به خداوند از آن حضرت تبرک مى جوئيم:
… اللهم رب وارض البلاء فاخسفها وعرصه المحن فارجفها وشمس النوائب فاکسفها وجبال السوء فانسفها وکرب الدهر فاکشفها وعوائق الامور فاصرفها واوردنى حياض السلامه واحملنى على مطايا بالائک الکرامه واصحبنى باقاله العثره واشملنى بستر العوره وجد على يا رب وکشف بلائک….(10)
خداوندا، پروردگارا! وزمين بلا را فرو بر وعرصه نگرانيها را بلرزان وآفتاب حوادث را کسوف کن وکوههاى بدى را از بيخ بر کن وبلاى زمان را بردار وموانع کارها را برطرف فرما ومرا به حوضهاى سلامت وارد نما وبر مرکبهاى بزرگوارى سوار کن واز لغزشهايم چشم بپوش ومرا مشمول پوشش عيوب گردان وبه وسيله نعمتهايت وبرداشتن بلاها به من احسان فرما، اى پروردگار من!….
