بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
خستگى ناپذيرى امام هادى (عليه السلام)
اين پيشواى معصوم وخلف اسلاف صالح نيز، چون ديگر ائمه، يک پارچه نشاط وکوشش در راه وصال محبوب خود يعنى خداوند است ودر اين راه هرگز خستگى وکسالت به خود راه نمى دهد ودر تمامى زمينه ها ووظايف چون کوه استوار وهمچون آتش مشتعل وسرافراز است. حائرى در نورالابصار مى نويسد: آن بزرگوار از شدت اشتياق به عبادت پروردگارش شبها قرار نداشت واستراحت نمى کرد مگر اينکه پس از ساعتى به پا مى خاست وبه عبادت مى پرداخت. به صداى قرآن مترنم مى شد وحال گريه وحزن داشت واطرافيان خود را نيز به گريه مى انداخت. در دل شب بر روى ريگها مى نشست وبه عبادت واستغفار وتلاوت قرآن مشغول مى شد وبيشتر شبها را تا طلوع صبح بيدار بود.(11)
ونيز سيد عبدالوهاب بدرى مى گويد: او در هنگام فرا رسيدن شب متوجه پروردگار مى شد وهمچنان در حال رکوع وسجود وخشوع بود وميان پيشانى نورانى اش وزمين فاصله اى جز ريگها وسنگريزه ها نبود. آرى اين داب وروش آن امام همام بود وهرگز تا لحظه پايان عمر آن را از دست نداد.
