ياد دو طرفه

ياد دو طرفه

ذکر نيز همچون خود محبت، رابطه اى دو طرفه است که:

چه خوش بى مهربانى هر دو سربى

که يک سر مهربانى درد سربى

يک حقيقت محسوس ومشهود براى همگان دو طرفه بودن رابطه محبت است که هميشه ميان عاشق ومعشوق برقرار است. اين راز زيباى داستان پر ماجراى عشق است، گوئى از نوع مقوله اضافه است که تکرر نسبت ميان دو طرف رابطه وجود دارد. بى گمان اين حقيقت زيبا براى همگان به تجربه رسيده وحتى متون روايات وادعيه بارها از اين حقيقت پرده برداشته اند: در روايت نبوى است که خداى متعال مى فرمايد: لا يذکرنى عبد فى نفسه الا ذکرته من ملاء من ملائکتى فى الرفيق الاعلى.(14)

هرگز بنده اى مرا در خفاى خود ياد نمى کند مگر آن که من در ميان فرشتگان ودر جايگاه بلند رفيق اعلى از او ياد مى کنم. امام صادق عليه السلام فرمودند: قال الله تعالى: ابن آدم اذکرنى فى نفسک اذکرک فى نفسى، ابن آدم اذکرنى فى الخلاء اذکرک فى خلاء، ابن آدم اذکرنى فى ملاء اذکرک ملاء خير من ملاک وقال: ما من عبد يذکر الله فى ملاء من الناس الا ذکره الله فى ملاء من الملائکه.(15)

خداوند (خطاب به بنده خود) مى فرمايد: اى فرزند آدم! در دل به ياد من باش، من هم به ياد توام، در خلوت مرا ياد کن، من هم تو را ياد مى کنم، در ميان مردم مرا ياد کن، من هم در ميان مردمى بهتر از آن گروه تو را ياد مى کنم. سپس حضرت فرمودند: هر کس خدا را در ميان مردم ياد کند، خداوند نيز او را در ميان گروه فرشتگان ياد خواهد کرد. امام سجاد عليه السلام در مناجات ذاکران مى گويند: وقلت وقولک الحق: فاذکرونى اذکرکم، فامرتنا بذکرک ووعدتنا عليه ان تذکرنا تشريفا لنا وتفخيما واعظاما وها نحن ذاکروک کما امرتنا فانجز لنا ما وعدتنا يا ذاکر الذاکرين. خداوندا! چنين گفتى وگفتارت حق است که: پس مرا ياد کنيد تا شما را ياد کنم. پس ما را به ذکر خود امر نمودى ووعده دادى که از جهت بزرگداشت وتکريم وتعظيم ما از ما ياد کنى. وهم اکنون ما به ياد تو هستيم همان گونه که فرمان دادى، پس تو نيز به وعده خويش وفا کن، اى ياد کننده ياد کنندگان! پس مى بينيم رابطه ذکر که از محبت بر مى خيزد در ميان بنده وخداوند دو طرفه است وياد بنده وخدا همگام وهمراه مى باشد.