در حشر، هر کس با امام ومحبوب خود خوانده مى شود

در حشر، هر کس با امام ومحبوب خود خوانده مى شود

(يوم ندعو کل اناس بامامهم فمن اوتى کتابه بيمينه…).(12)

روزى که هر کس با نام امام وپيشوايش خوانده مى شود، پس کسانى که نامه اعمال در دست راست دارند…

کتاب که نامه اعمال انسان است، واعمال او را ثبت مى کند وهمو که رهبر آدمى است، نشان دهنده اعمال وافکار دنيوى اوست. بنابر اين، وقتى محبت وعشق به پاکان، عمل وکردار کسى بود، همان هم رهبر وامام او خواهد بود. قرآن کريم نيز دو نوع امام وپيشوا عنوان فرموده است: امام نور وامام نار: (وجعلناهم ائمه يدعون الى النار).(13)

وآنان را امامانى قرار داديم که به سوى آتش دعوت مى کنند ومى خوانند.

(وجعلنا منهم ائمه يهدون بامرنا صبروا).(14)

وآنان را امامانى قرار داديم که به فرمان ما هدايت مى کنند واهل صبر هستند.

پس، با محبت حقيقى نسبت به اولياى کرام وائمه نور، امامهاى نور ونامه هاى عمل در دست راست، رهبر وراهنماى انسان مى شوند، يعنى که قرار گرفتن نامه عمل در طرف راست نشانه حقانيت وصحت اعمال اوست:

(واصحاب اليمين ما اصحاب اليمين).(15)

ودر روز قيامت هر کس با تابلوى خود که امام اوست خوانده مى شود: يوم ندعو کل اناس بامامهم. روزى که هر قومى با اسم امامشان خوانده مى شوند. چرا که رهبرى ومحبوبيت دنيا، امامت در آخرت خواهد بود. اکنون در اين زمينه به چند حديث تبرک مى جوئيم:

1- ريان بن شبيب عن الرضا عليه السلام انه قال له: يابن شبيب ان کنت باکيا لشيء فابک للحسين بن على عليه السلام. فانه ذبح کما يذبح الکبش. وقتل معه من اهل بيته ثمانيه عشر رجلا مالهم فى الارض شبيهون. ولقد بکت السماوات السبع والارضون لقتله (الى ان قال) يابن شبيب! ان بکيت على الحسين عليه السلام حتى تصير دموعک على خديک غفر الله لک کل ذنب اذنبته صغيرا کان او کبيرا قليلا کان او کثيرا. يابن شبيب ان سرک ان تلقى الله عز وجل ولا ذنب عليک فزر الحسين عليه السلام. يابن شبيب ان سرک ان تسکن الغرف المبنيه فى الجنه مع النبى صلى الله عليه وآله فالعن قتله الحسين. يابن شبيب ان سرک ان يکون لک من الثواب مثل ما لمن استشهد مع الحسين فقل متى ما ذکرته: يا ليتنى کنت معهم فافور فوزا عظيما. يابن شبيب ان سرک ان تکون معنا فى الدرجات العلى من الجنان فاحزن لحزننا وافرح لفرحنا وعليک بولايتنا، فلو ان رجلا احب حجرا لحشره الله معه يوم القيامه…(16)

امام رضا عليه السلام به ريان به شبيب فرمود: اگر براى چيزى گريان بودى، پس بر امام حسين عليه السلام گريه کن که مانند اينکه گوسفندى را ذبح کنند، ذبح شد وهجده تن از خانواده اش نيز با او کشته شدند که در زمين مانند ندارند وآسمانهاى هفتگانه وزمينها بر او گريه کرده اند،… اى ابن شبيب! اگر بر حسين عليه السلام گريستى تا آنکه اشکهاى تو بر گونه هايت جارى شد، خداوند همه گناهانت را مى آمرزد، خواه بزرگ يا کوچک، کم يا زياد باشد. اى فرزند شبيب! اگر خوشحال مى شوى که خداوند را ملاقات کنى در حالى که گنانهى بر تو نيست پس حسين عليه السلام را زيارت کن. اى فرزند شبيب! اگر خوشحال مى شوى که در غرفه هاى بهشت با پيامبر صلى الله عليه وآله همراه باشى بر قاتلان حسين عليه السلام لعن کن. اى فرزند شبيب! اگر مى خواهى ثواب شهداى همراه حسين عليه السلام را داشته باشى هر موقع که ياد او کردى بگو: اى کاش با آنان بودم ورستگارى بزرگ به دست مى آوردم. اى فرزند شبيب! اگر خوشحال مى شوى که با ما در درجات والاى بهشت باشى در اندوه ما اندوهگين ودر شادى ما شاد باش وبر تو باد به ولايت ما. پس، اگر کسى سنگى را دوست بدارد خداوند او را با آن سنگ در قيامت محشور مى کند. ملاحظه مى کنيد که در اين حديث شريف مسئله حشر با محبوب آنقدر مسلم وقطعى است که مى فرمايند اگر انسان سنگى را دوست بدارد وآن را امام خود برگزيند با همو محشور خواهد بود.

2- تفسير برهان از امام صادق عليه السلام ذيل آيه (يوم ندعو کل اناس بامامهم).(17)

نقل مى کند که فرمودند: انه اذا کان يوم القيامه يدعى کل بامامه الذى مات فى عصره فان اثبته اعطى کتابه بيمينه لله: يوم ندعوا کل اناس بامامهم فمن اوتى کتابه بيمينه فاولئک يقرءون کتابهم واليمين اثبات الامام لانه کتابه يقرون ان الله يقول فمن اوتى کتابه بيمينه فيقول هاوم اقروا کتابيه انى ظننت انى ملاق حسابيه الايه. والکتاب الامام فمن نبذه وراء ظهره کان کما قال (فنبذوه وراء ظهورهم)(18) ومن انکره کان من اصحاب الشمال الذين قال الله: (ما اصحاب الشمال فى سموم وحميم وظل من يحموم)(19) الى آخر الايه.

در روز قيامت هر کس به نام امام زمانش خوانده مى شود. پس اگر امام خود را ثابت کند کتابش به دست راستش داده مى شود، زيرا قرآن مى فرمايد: روزى که مى خوانيم هر کسى را به نام امامش. پس، کسانى که نامه شان به دست راستشان داده مى شود نامه خود را مى خوانند وسمت راست اثبات امام است. زيرا امام کتاب اوست که آن را مى خواند. خداوند مى فرمايد پس کسى که کتابش به دست راستش داده مى شود مى گويد: کتاب مرا بگيريد وبخوانيد که به من ديدار حساب خود گمان داشتم وکتاب امام است. کسى که آن را پست سر بيندازد، مصداق گفته قرآن مى شود که پس آن را به پشت خود افکندند وکسى که آن را انکار کند از اصحاب شمال مى گردد که خداوند مى فرمايد: اصحاب شمال در ميان بادها وآبهاى گرم وسوزاننده وسايه اى از دود سياه غليظ قرار مى گيرند…

3- سئلت ابا جعفر عليه السلام عن قول الله: يوم ندعوا کل اناس بامامهم قال: يجى ء رسول الله صلى الله عليه وآله فى قومه وعلى فى قومه والحسن فى قومه والحسين عليه السلام فى قومه وکل من مات بين ظهرانى امام جاء معه.(20)

(فضيل گويد:) از امام باقر عليه السلام از آيه روزى گه هر گروهى را به وسيله امامشان مى خوانيم پرسيدم، فرمود: پيامبر صلى الله عليه وآله در ميان قوم خود مى آيد ونيز على عليه السلام در ميان قوم خود وحسن عليه السلام در ميان قوم خود وحسين عليه السلام در ميان قم خود. وهر کسى که مى ميرد در حالى که امت امامى است با او خواهد آمد. روايت جالب اقرء وارقه درباره قرآن اشعار دارد به اينکه کسى که در اين دنيا قرآن محبوبش باشد در حشر براى او نردبان وسفينه مى گردد واو را بالا مى برد ودر درجات بهشت سير مى دهد. ن النبى صلى الله عليه وآله قال: يقال لصاحب القرآن اقرء وارقا ورتل کما کنت ترتل فى الدنيا فان منزلتک عند آخر آيه تقروها.(21)

پيامبر صلى الله عليه وآله فرمودند: به صاحب قرآن در روز قيامت گفته مى شود بخوان وبالا برو وهمواره شمرده بخوان، همان گونه که در دنيا هموار ونيکو مى خواندى. پس، مقام ومنزلت تو در آخرين آيه اى است که مى خوانى. خواننده گرامى! مى بينيم که محبت هر کس وهر چيز موجب حشر با آن خواهد بود. وامام محبوب حق، نامه عملى است که به دست راست داده مى شود که نشان دهنده شخصيت محب وعاشق وتابلوى کردار او در قيامت وميزان اعمال اوست وهر محبى در ميان محبوبهاى خود وهر معصومى با امت خود محشور خواهد بود وبدين وسيله محب از محبوب خود هرگز جدا نخواهد شد ولذا انسان تا در اين نشئه است بايستى که محبوبهاى خود را برگزيند وامام آخرت وبرزخ را انتخاب نمايد که اين، يک سوداى ابدى است.