اسلام شناسی -شمیم یار

از ميان اشک ها خنديده مي آيد کسي خواب بيداري ما را ديده مي آيد کسي با ترنم با ترانه با سروش سبز آب از گلوي بيشه خشکيده مي آيد کسي

من غرق در گناهم، کي مي کني نگاهم؟ برعکس چشمهايم چشمي صبور داري از پرده ها برون شد، سوز نهاني ما کوک است ساز دلها، کي ميل شور داري؟

اي آنکه در نگاهت حجمي زنور داري کي از مسير کوچه قصد عبور داري؟ چشم انتظار ماندم، تا بر شبم بتابي اي آنکه در حجابت درياي نور داري

مردم ديده به هر سو نگرانند هنوز چشم در راه تو، صاحب نظرانند هنوز لاله‏ها، شعله كش از سينه داغند به دشت در غمت، همدم آتش جگرانند هنوز

شب به سحر رسانده‏ام، ديده به ره نشانده‏ام گوش به زنگ مانده‏ام، جمعه عهد بسته را اين دل صاف، كم كمك شده‏ست، سطحى از تَرك آه! شكسته‏تر مخواه آينه شكسته را

نمي وزد به جهان، خشم استخوانمردي و اين جهان ستمستان ناجوانمردي است خدا كند تو بتابي، عدالت موعود (عج) كه فصل روشن تو، فصل خوب همدردي است

گردش به باغ بهرتماشاي گل بود گلهاي باغ را نبود رنگ و بوي تو همچون مسيح جان به تن مردگان دهد گر بگذرد نسيم سحرگه ز كوي تو

خورشيد چهره ات چو نهان شد زچشم خلق شد روزشان سياه از اين غم چو موي تو دامن پر از ستاره كنم شب ز اشك چشم چون بنگرم به ماه و كنم ياد روي تو

دركوي دوستْ فصل جواني به سر رسيد بايد چه كرد اين همه جور زمانه است امواج حُسن دوست چو درياي بي‌كران اين مستِ تشنه كامْ غمش در كرانه است

در صيد عارفان و ز هستي رميدگان زلفت چو دام و خال لبت، همچو دانه است اندر وصال روي تو اي شمس تابناك اشكم چو سيل جانب دريا روانه است