بایگانی برچسب: كتاب : گنجينه جواهر يا كشكول ممتاز

باز اشعار نامه نگارى نظر كردن بدرويشان بزرگى كم نمى گردد سليمان با همه حشمت نظرها داشت با موران رسيد نامه گمانم حيات جان آمد حيات جان چه بود عمر جاودان آمد ز شوق بر سر چشمم نهادم و گفتم عجب عجب كه ترا ياد مخلصان آمد بوسيدم و بوئيدم و بر ديده نهادم پيچيدم و تحويل دل سوخته دادم

بيداد مى ترسم خداوندا تو فرمودى كه باشد مجرمين را جاى در آتش ‍ نما عفوم نما عفوم كه من از نار مى ترسم ريا كردم عبادت را غلط خواندم عبارت را كنون از اين عبادتها و اين اذكار مى ترسم بود بازار گرم دين فروشى بر سر راهم خداوندا من از اين گرمى بازار مى ترسم ريا كارم ريا …

من از اعمال خود بسيار مى ترسم خداوندا من از اعمال خود بسيار مى ترسم نمى ترسم زكس از زشتى كردار مى ترسم هزاران بار كردم توبه و از جهل بشكستم پشيمانم پشيمانم از اين گفتار مى ترسم تو فرمودى كه شيطان دشمن نوع بشر باشد خداوندا من از اين دشمن مكار مى ترسم من اندر خواب و ديو نفس …

از حسان چرا مى گريزى ؟ بظلمت زنور خدا مى گريزى تو لب تشنه زآب بقا مى گريزى زمادر بود مهربانتر خدايت تو جاهل بقهر از خدا مى گريزى خدا خواندت تا عطايت نمايد تو اى بينوا از عطا مى گريزى

از مفلح بهشت آنجاست كازارى نباشد كسى را با كسى كارى نباشد اگر دستم رسد بر چرخ گردون همى پرسم كه اين چند است و آن چون يكى دارد هزاران گونه نعمت يكى را نان جو آلوده در خون  

از ذوقى نه هواى باغ سازد نه كنار كشت ما را تو بهر كجا كه باشى بود آن بهشت ما را نه طراوتى نه برگى نه ثمر نه سايه دارم همه حيرم كه دهقان بچه كار كشت ما را(82)  

از عزيزى غريب مردم و از من نكرد ياد كسى بى كسى و غريبى من مباد ياد كسى خوشم بدرد غريبى و بى كسى مردن كه نه غمين شود از مردنم نه شاد كسى نه دين و نه دنيا و نه اميد بهشت چون كافر مفلسيم و چون قحبه زشت  

از خواجه زاده هندى بر رخ نشسته گرد غريبى بسى مرا مشكل بود دگر بشناسد كسى مرا  

از شوكتى دردا كه فراق ناتوان ساخت مرا در بستر ناتوانى انداخت مرا از ضعف چنان شدم كه بر بالينم صد بار اجل آمد و نشناخت مرا  

از مقصود گر با غم عشق سازگار آيد دل بر مركب آرزو سوار آيد دل گر دل نبود كجا وطن سازد عشق ور عشق نباشد به چكار آيد دل