محبت هدف آفرينش

محبت هدف آفرينش

به شهادت کريمه: (وما خلقت الجن والانس الا ليعبدون).(13)

کمال مطلوب انسان نيز در آفرينش عبادت وبندگى است. وبه گواهى شريفه: (الله الذى خلق سبع سموات ومن الارض مثلهن يتنزل الامر بينهن لتعلموا ان الله على کل شيء قدير).(14)

هدف از خلقت موجودات، علم انسان است. واين عبادت وعلم در تسبيح وتقديس خداوند ظهور مى يابد، که: (وان من شيء الا يسبح بحمده).(15)

هيچ چيزى نيست مگر اينکه تسبيح خدا کند. زيرا تقديس وتسبيح که بندگى خداست بدون دانائى وشعور امکان نمى پذيرد. واين تسبيح وتقديس همان است که هدايت نام گرفته: (قال ربنا الذى اعطى کل شيء خلقه ثم هدى).(16)

موسى گفت: پروردگار ما کسى است که به هر چيزى آفرينش خاص آن را مى دهد وسپس هدايت مى کند. واين هدايت عام به سوى محبوب همان آئين موجودات است. ودر احاديث آمده که دين، حب وبغض است: عن فضيل بن يسار قال: سالت ابا عبد الله عليه السلام عن الحب والبغض، ا من الايمان هو؟ فقال: وهل الايمان الا الحب والبغض، ثم تلا هذه الايه: (حبب اليکم الايمان وزينه فى قلوبکم وکره اليکم الکفر والفسوق والعصيان اولئک هم الراشدون).(17)

فضيل بن يسار گويد از امام صادق عليه السلام از حب وبغض پرسيدم که آيا جزو ايمان است؟ فرمود: آيا ايمان، چيزى غير از حب وبغض است؟! سپس اين آيه را تلاوت فرمود که: ايمان را محبوب دلهاى شما قرار داد وبراى شما تزئين فرمود وکفر وفسوق وگناه را مکروه شما نمود. آنان هدايت شدگانند.(18)

وبالجمله، علم وبندگى ومحبت، هدف آفرينش ودين انسان قرار مى گيرد، که آئين عاشقان، عشق ومحبتشان است وراه وروش ايشان، وصال محبوبشان. نتيجه اينکه: هدف از خلقت انسان وساير موجودات عبادت است وعبادت صحيح از راه دين امکان پذير است ودين جز حب وبغض چيز ديگرى نيست. والبته، رهسپارى به اين هدف در دل همه موجودات وانسان نهفته است وآنها را به سوى آن راهنمايى مى کند.