بيقرارى وانتظار در غيبت يار

بيقرارى وانتظار در غيبت يار

انتظار:

ز دو ديده خون فشانم ز غمت شب جدائى در گلستان چشمم ز چه رو هميشه باز است

چه کنم که هست اينها گل باغ آشنائى به اميد آن که شايد تو به چشم من در آئى

ديگر از آثار وخواص عشق ومحبت بيقرارى وچشم به راه بودن محب در غيبت محبوب است. محب در غياب محبوب خود وبه انتظار قدومش، تمامى وجودش چشم مى گردد وبه راه معشوق دوخته مى شود. گوش او مترصد شنيدن آواى دلنواز محبوب وزبان او در تلاطم سخن گفتن با او و… بالاخره جان او در پى پذيرش فرمان او است. عاشق همچنان در غيبت او نيز به دنبال يافتن جلوه هاى گوناگون ونامهاى مختلف اوست ودر دوران پر مشقت غيبت نيز همواره خود را در محضر دلبر مى بيند وحکومت او را بر جان خويش احساس مى کند.

کى رفته اى ز دل که تمنا کنم تو را غيبت نکرده اى که شوم طالب حضور

کى بوده اى نهان که هويدا کنم تو را پنهان نگشته اى که هويدا کنم تو را

عاشقان ودلدادگان فرزند حضرت نرجس عليها السلام هر روز وهر ساعت چشم براه اند که آن شمع جهان افروز از راه برسد تا پروانگان دل سوخته وپر شکسته در فراقش، دور وجودش حلقه عشق بزنند وهستى خود وهر چه را که دارند، فدا کنند.

بى قرارى:

تا کى ز انتظار تو هر دم ز اضطراب

آيم برون ز خانه ودر کوچه بنگرم

براى سوخته جمال دل آراى محبوب سخت ترين ايام، روزهاى جدائى وچشم براهى اوست:

گويند مرگ سخت بود راست گفته اند

سخت است ليک سخت تر از انتظار نيست

در عين اينکه از حلاوت وشيرينى خاصى نيز با خيال وصال برخوردار است، زيرا خروش امواج درياى محبت در فراق به گونه اى است که عاشق را در ساحل آن قرار مى دهد واو را براى وصال مهيا مى سازد، وچنان مى نمايد که او در حضور محبوب قرار گرفته وبايد که از آداب حضور ووصال برخوردار باشد. ولذا مى بينيم که چشم براهان طلوع فجر اميد امامت در زمان غيبت در هنگام ذکر يار ومحبوب دور از نظرشان، شرط ادب را چنين تحقق مى بخشند که به تمامى قامت رخاسته ورو به قبله دست بر سر گذاشته، استغاثه مى کنند. واين بدان معنا است که در حضور ووصال ودر آستانه رحمت او قرار گرفته اند: سئل الصادق عليه السلام عن سبب القيام عند ذکر لفظ القائم من القاب الحجه قال: لان له غيبه طولانيه ومن شده الرافه الى احبته ينظر الى کل من يذکره بهذا اللقب المشعر بدولته والحسره بغربته ومن تعظيمه ان يقوم العبد الخاضع لصاحبه عند نظر المولى الجليل اليه بعينه الشريفه فليقم وليطلب من الله جل ذکره تعجيل فرجه. وروى ايضا عن الرضا عليه السلام فى مجلسه بخراسان قام عند ذکر لفظه القائم ووضع يديه فى راسه الشريف وقال: اللهم عجل فرجه وسهل مخرجه.(5)

از امام صادق عليه السلام سوال شد که چرا هنگام نام بردن لقب قائم از القاب حضرت حجت ارواحنا فداه به پا مى خيزيم. حضرت فرمودند: زيرا او غيبت طولانى دارد واز شدت محبتش نسبت به دوستان خود چنين است که هر گاه کسى او را به اين لقب ذکر کند (لقب که دلالت بر دولت او دارد وحسرت بر غيبت او را تداعى مى کند) بر او نظاره مى نمايد. لذا تعظيم او خواهد بود که بنده خاضع به پا خيزد، زيرا مولاى بزرگوارش به ديده شريف خود بر او نظر مى کند. پس، بايستى بنده بايستد واز خداوند تعجيل فرج او را بخواهد. ونيز از امام رضا عليه السلام روايت شده است که: در مجلسشان در خراسان، هنگام ذکر لفظ قائم به پا ايستادند. ودو دست خود را بر سر شريف خود گذاشتند وفرمودند: اللهم عجل فرجه وسهل مخرجه. آرى، در آئين عاشق چشم براه، ديگر در جائى نشستن مفهوم ندارد وقرار واستقرارى در کار نيست ودوستدار ودلباخته به دنبال محبوب خود در تب وتاب ودر تکاپو وجستجو است. سيد بن طاووس رضوان الله عليه در کتاب کشف المحجه، در پيرامون انتظار امام عصر عليه السلام به فرزندش چنين مى گويد: مردم زمانه چنين اند که معتقدان به امامت او (صلوات الله عليه) اگر برده يا اسب يا درهم ودينارى از دستشان برود به تمام وجود سعى وکوشش در يافتن آن مى نمايند، اما نسبت به بزرگوارى که در ظهورش تاخير شده وبرنامه او اصلاح اسلام وقطع ريشه دشمنان دين وکفار است به اندازه آن اشياء محقر تعلق خاطر نشان نمى دهند. پس، چگونه مى توانند ادعاى عرفان خدا ورسول او صلى الله عليه وآله وامامت امام عصر ارواحنا فداه وموالات او نمايند؟ ادعاى عشق با برهان بى قرارى مقارن است، پس براى عاشق دلباخته قرار معنى نمى دهد. آتش عشق که جان عاشق را به توده آتشى تبديل مى کند، شعله هاى آن همچنان زبانه مى کشد وعاشق را به حرکت در مى آورد:

مى زنم هر نفس از دست فراقت فرياد چه کنم گر نکنم ناله وفرياد وفغان روز وشب غصه وخون مى خورم وچون نخورم تا تو از چشم من سوخته دل دور شدى از بن هر مژه صد قطره خون بيش چکد

آه اگر ناله نارم نرساند به تو باد کز فراق تو چنانم که بد انديش تو باد چون ز ديدار تو دورم به چه باشم دلشاد اى بسا چشمه خونين که دل از ديده گشاد چون بر آرد دلم از دست فراقت فرياد