اسلام شناسی -شمیم یار

اى مـهربان که نـام تو را يار گفته اند چشـم تـو را فروغ شب تار گفته اند از دسـت هاى مهر تو اعجاز چيده اند از  گام هـاى سـبز تو بسيار گفته اند مـا  بـا در ودريچه وروزن غـريبه ام بـا مـا سـخن هميشه زديوار گفته اند واکن  زنور پنجره اى رو به سوى آسمان کز ابـرهاى تـيره بـه تکرار گفته اند بر خيز وپرده برکش از آن روى تا که ما بـاور  کنـيم  آن چه ز ديدار گفته اند

کشـيده  جـذبه چشـمانت، مـرا به خلوت بيداران نـثار  مـقدم سـبزت بـاد، شکوفـه هاى گل باران خوشم به جرعه اى از آن مى، که در کلام تو مى جوشد کم  از کرامـت دريـا نـيست، نـم پيـاله هشياران چه روزهـاى غـريبى را، در انـتظار تـو سـر کرديم طـنين غـربت مـا را داشـت، صداى طبل عزاداران درون سـيـنه يـارانت، زلال عـاطفه مـى جـوشد ودر  ادامـه  يک بـيعت، فـتاده دسـت عـلمداران بـه  يـمن نـام بـلند تـو، در ايـن سپيـده نورانى قـلم بـه دسـت شقايقهاست، علم به دوش سپيداران

غـزل  تـر  از غزل، گل تر ز گل، زيباتر از زيبا تـو  از (الله اکبـر) آمدى، از (اشهد ان لا …) شـهادت  مـى  دهـم معراج يعنى چشمهاى تو شـهادت مـى دهـم چشـم تو يعنى سور اسرا غـريبه  نـيستى، ايـن روزهـا بـسيار دلتنگم بــراى ايـن دل تـنهاترم دسـتى بـبر بـالا دلم زرد است، شب هايم همه سر است، يا خورشيد بـقيعستان اشکم بـسته شـد يـا (قبة الخضرا) تـو  مـى گويـى زمان ديدن هم، باز هم فردا! ومـن  مى گويم امشب، زودتر، حالا، همين حالا!

بـازآ  كـه دل هنوز به ياد تو دلبر است جـان از دريچه نـظرم چشم بر در است بـازآ  دگر كـه سـايه ديـوار انـتظار سـوزنده تر ز تابش خورشيد محشر است بـازآ  كـه  باز مردم چشمم ز درد هجر در  موج خيز اشك چو كشتى شناور است بـازآ كـه از فـراق تو اى غايب از نظر دامن  ز خون ديده چو درياى گوهر است اى  صـبح مـهر بخش دل از مشرق اميد بنماى  رخ كه طالعم از شب سيه تر است زد نقش مهر روى تو بر دل چنان كه اشك آئـينه دار چهـره ات اى ماه منظر است اى  رفـته از بـرابر يـاران (مـشفقت) رويـت به هر چه مى نگرم در برابر است

نـشسته  ام  بـه گذرگاه ناگهانى سرخ در  انـتظار  خـطر، زيـر آسمانى سرخ نـشسته ام كـه بچيـنم عبور توفان را زجـاده  هـاى اسـاطيرى زمانى سرخ بـر  آن  سـرم كه بخوانم نمازى از آتش اگر  كـه  شعله بگويد، شبى اذانى سرخ تـمام هـستى من، دفترى غزل – آتش وسـهم  مـن  ز تمام جهان، زبانى سرخ خـدا  كند  دل من در صف خطر باشى شـبى  كه واقعه مى گيرد، امتحانى سرخ در انـتهاى حـماسى تـرين شب تاريخ ظـهور  مـى كند آن مرد آسماني، سرخ به قاف خوف وخطر، تا ظهور آن موعود خـدا  كـند  دل من، منتظر بمانى سرخ

آه  مـى کشـم تـو را، بـا تـمام انتظار پر شکوفـه کن مـرا، اى کرامـت بـهار در رهت به انتظار، صف به صف نشسته اند کروانــى از شـهيد، کاروانـى از بـهار اى بـهـار مـهـربان، در مـسير کاروان گل  بپاش  وگل  بپاش،  گل بکار وگل بکار بـر  سرم نمى کشى، دست مهر اگر، مکش تـشـنه مـحـبتند، لالـه هـاى داغ دار دسـته  دسته گم شدند، مهره هاى بى نشان تـشنه  تـشنه سوختند، نخل هاى روزه دار مـى رسـد بـهار ومن، بى شکوفه ام هنوز آفـتاب  مـن، بـتاب! مـهربان من، ببار!

خـواب  ديدم، خواب دريا را خواب ديدم آسمان را نيز اولـين  طـوفان خـلقت را، آخـرين آتشفشان را نيز اين  که گفتم خواب بود، آرى، من ولى در اوج بيدارى گشـته  ام بـا پاى خاک آلود، کوچه هاى آسمان را نيز اى  پرى آواى دشـتستان، خون فايز، اى دو بيتى خوان مـن تو را بسيار مفتونم، آن در چشم شروه خوان را نيز مـاه  مـن! زيـباى من! برگرد! گر بيايى اى سراپا درد تور گيسوى تو خواهم کرد، اين شب پولک نشان را نيز مـانده  ام بـا واژه هـاى لال بـا دلى از داغ مالامال کاش مـى شـد آتـش زخمم شعله ور سازد زبان را نيز

بارها ديده بودمت آن چنان که آب را در آب وآسمان را در آبی وسبز را در عشق غبار، آينه را تهمت بست وگرنه زمان ِ ما بى امام نيست. کجايى که ديدارت محض است پاهايمان خشک است ودست هايمان بى تکليف؟ درختان برگ ريزان دورى تواند وقرن هاست که ايستاده اند تا جمالت را زانو زنند. شاخه ها، سلامتى …

از  انـتظار خـسته ام ويا دلم گرفته است؟ تـو مدتى است رفته اى، بيا دلم گرفته است نگاه  سـرد پنجره به کوچه خيره مانده بود گمـان کنـم بداند او چرا دلم گرفته است گذشـتم  از هزاره ها در امتداد دورى ات بـه  ذهن من نمى رسد کجا دلم گرفته است به چشم خود نديده ام شکوه چهره ى تو را شـبى  بيا  به خواب من، بيا دلم گرفته است ســـراب تـشـنـه تــر از مــن ســـراب تـشـنـه تــر از مــن

ز ِهـرکسى تـو فـراتر، خـدا کند که بيايى شـميم زمـزم وکوثـر، خـدا کند که بيايى بـه  بـاغ سـرو وصنوبر، خدا کند که بيايى گريـخت صـبرمن ازبـر، خدا کند که بيايى بـرفت آتـشم از سـر، خـدا کند که بيايى وجـانشين  پيـمبر،  خـدا کنـد که بـيايى که  مـثل نـور زنـد سر، خدا کند که بيايى مـعطرى  تـو،  مـعطر، خـدا کند که بيايى  بـراى  دل،  تـو قـراري، که يادگار بهارى تـويى  که پاک وزلالـى، شکوه بـزم کمالى زبس که گفتم وگفتم: کجاست ساحل سبزت؟ زمـين اسـير بـلا شـد، ميان شعله رها شد تـبـلورى زحـياتى، سـرود سـبز نـجاتى شکوهـمند وبـزرگى، هـمان سـوارسترکى