اسلام شناسی -شمیم یار

نـسيم  نـور، ز اقـضاى شـب وزيد، بيا شـب گلايـه بـا شـام دگر کشـيد، بيا بـه روى چشـمه شب زنبق سپيده شکفت سـتـاره پر زد واز آسـمـان پريـد بـيا گلاب سـرخ سجر ريخت روى تربت خاک پرنـده ى قـفس نـور پر کشـيد، بيا … مـرا  شکسـتى وشوقت دوباره ساخت مرا زمـن  بـريدى وجـانم بـه لب رسيد بيا، که  زنـدگى بـسرايم در کجـاوه ى بـاد که پنـجـره بگشـائـيم بـر امـيد بـيا مــن اشک رهگذر کوچه هـاى مـهتابم که قـطره فـطره به شن زار شب چکيد بيا گل شگفت دو چشمت برنگ بخت من است بـه  خـون سـرمه نگاهـت مگر طپيد بيا کفـم  چو  ديـد به اندوه گفت، کولى راه (سپيـده)  گام  تـو بـر انتها رسيد بيا …

تـو يک غـروب غـم انگيـز مى رسى از راه که  مـى  بـرند مـرا روى شـانه هـاى سياه صـداى  گريـه بـلند اسـت وجلمه هايى هم شـبـيهِ تـسـليت وغـصه وغـمى جـانکاه بـه  گوش يـخزده ام مـى رسـد، وفـريادى شـبـيـهِ حـرمـتِ ايــن لاالــه الا الله! وَچشـم  هـام،  که چشـم انـتظا تو هستند! (اگر چه مـنـجمدند ونـمـى کنـنـد نگاه) وَبـغض مـى کُنـد آن جـا جـنازه ى من که (تو) را هميشه (نَفَس) مى کشيد و(خود) را (آه)! چقـدر  شـب  که تـو را من مرور کرده ام و رسـيده ام بـه غـزل، گُل، شکوفه، دريا، ماه! بـدون تـو، هـمه ى عمر من دو قسمت شد: (دقـيقه  هـاى تکيـده)، (دقـيقه هـاى تباه) اگر  چه مـتـن بـلندى سـت درد دل هـايم سکوت مـى کنـم وشـرحِ قـصّه را کوتـاه که بــاز جـمعه رسـيد ونـيامدى وشـدند (غـروبِ جـمعه) و(مرگ) و(وجودِ من) همراه! بــراى بـدرقه نـعش مـن بـيا (هـر روز) که کار مـن شـده سـى بار مرگ (در هر ماه) وکُلَّ  دلـخـوشى زنــدگى مـن، ايـن که تـو  يک غـروب غـم انگيز، مى رسى از راه

مـردم ديـده بـه هـر سو نگرانند هنوز چشـم در راه تـو، صاحب نظرانند هنوز لالـه‏ها، شعله كش از سينه داغند به دشت در غـمت، هـمدم آتـش جگرانند هنوز از  سـراپرده  غـيبت خـبرى باز فرست كـه  خـبر يـافتگان، بـى‌خبرانند هنوز! آتـشى را بـزن آبـى بـه رخ سوختگان كـه  صدف سوز جهان، بد گهرانند هنوز پرده  ‏بـردار! كـه بـيگانه نبيند آن روى غـافل  از آيـنه، ايـن بى ‏بصرانند هنوز! رهـروان  در  سـفر بـاديه، حيران تواند بـا  تـو آن عهد كه بستند، بر آنند هنوز ذرّه‏هـا در طـلب طـلعت رويت، با مهر هـمچنان تـاخته چون نـو سفرانند هنوز سـحر آمـوختگانند، كـه با رايت صبح مـشعل  افـروز شـب بى سحرانند هنوز طاقت از دست شد، اى مردمك ديده! دمى پرده بگشـاى! كـه مـردم نگرانند هنوز

دلـى  که پيش تو ره يافت باز پس نرود هـوا گرفـته عـشق از پى هوس نرود به بوى زلف تو دم مى زنم درين شب تار وگرنه  چون سحرم بى تو يک نفس نرود چنـان  به دام غمت خو گرفت مرغ دلم که  يـاد بـاغ بهشتش درين قفس نرود نـثار  آه سـحر مـى کنم سرشک نياز که  دامـن  توام اى گل ز دسترس نرود دلا  بـسوز وبه جان برفروز آتش عشق کزين چراغ تو دودى به چشم کس نرود فغان  بلبل طبعم به گلشن تو خوش است که  کار  دلـبرى گل ز خار وخس نرود دلـى  که نـغمه نـاقوس معبد تو شنيد چو  کودکان زپى بـانگ هر جرس نرود بـر آستان تو چون سايه سر نهم همه عمر که  هر که پيش تو ره يافت باز پس نرود

بـه  كوره راه شب اى ماهتاب با من باش دريـن  مـسير پر از اضطراب با من باش كـنون  كه  عزم سفر دارم از ديار غروب بـه شـهر نور، تو اى ماهتاب با من باش چو  ذرّه  در تب خورشيد عشق مى سوزم بـيا  ودر  سـفر آفـتاب بـا مـن باش چو  مـاه،  نهضت نورانيم به تاريكى ست ظـفر  شـكوه!  درين انقلاب با من باش ز دامـن فـلك امـشب ستاره بايد چيد سپهـر  عـشق! درين انتخاب با من باش تو  اى  زلال تر از چشمه هاى هستى بخش دريـن  كـوير سراسر سراب، با من باش تو  اى نسيم بهشتى كه عطر گل از توست مـباش  ايـن همه پا در ركاب، با من باش بـه  شام تيره هجر وبه صبح روشن وصل دريـن دو لـحظه پر الـتهاب با من باش حـجاب  نور، تو را مى كند ز من مستور كـنون كه محو توام، بى حجاب با من باش نـديدم از سـفر عـشق غـير نـاكامى مگر كـه از تـو شوم كامياب با من باش بيا  كه  يك نفس از عمر بى امان باقى ست دمـى كه محو شوم چون حباب با من باش كـنون كه با نفس واپسين شود چو حباب بـناى  شـيشه اى من خراب، با من باش صـلاى  مهدى  موعود مى رسد از چرخ كـه  شد دعاى فرج مستجاب با من باش نيامدى كه چو (پروانه) سوختم اى دوست كنون كه شمع صفت گشتم آب با من باش

بـتى که راز جـمالش هـنوز سـر بسته ست بـه غـارت دل سـوداييان کمـر بسته ست عـبير مـهر بـه يـلداى طـره پيچيده ست مـيان  لـطف، بـه طول کرشمه بر بسته ست زهـى تـموج نـورى که بـى غـبار صدف مـيان  مـوج خـطر، نـطفه گهر بسته ست بـيا که مـردمک چشـم عـاشقان همه شب مـيان بـه سـلسله اشک، تا سحر بسته ست بــه پاى بــوس جـمالت نگاه مـنتظران زبـرگ  بـرگ شـقايق، پل نظر بسته است امـيـد روشـن مـستضعفان خـاک تـويى اگر چه گرد خودى، چشم خود نگر بسته ست مـتـاب روى ز شـبگيـر اشک بـى تـابم که  آه سـوخته، مـيثاق بـا اثـر بسته ست بـه  يـازده  خـم مى گر چه دست ما نرسيد بـده  پيـاله  که يک خم هنوز سر بسته ست زمـيـنه سـاز ظـهورند، شـاهدان شـهيد اگر  چه هـجرتشان داغ بـر جگر بسته ست کرامـتى  که  زخـون شـهيد مـى جـوشد هـزار  دسـت دعـا را زپشت سربسته ست قـسم  بـه اوج، که پرواز سرخ خواهم کرد در  ايـن مـيانه مرا گر چه بال وپر بسته ست چنـان وزيـده بـه روحـم نـسيم ديدارت که  گوش  مـنتظرم چشـم از خبر بسته ست در  ايـن رسـالت خونين، بخوان حديث بلوغ که  چشـم وگوش حريفان همسفر، بسته ست رواسـت سـر بـه بـيابان نـهند مـنتظران که بـاغ وصـل ترا عمر رفت ودر بسته ست

بـه آفـتاب بگو كـى ظهور خواهى كرد تـمام چشـم مـرا غرق نور خواهى كرد دوبـاره  بـرگ درختان به شوق مى آيند چو  بـشنوند غـريبه! ظهور خواهى كرد تـو هـمچو بـوى محبت زپشت پنجره ها درون  ذهـن  شـقايق خطور خواهى كرد نگاه شـوق واميدم به آن دم صبحى است كه خاك را به قدومت چو طور خواهى كرد تـمام  روز وشـبم مـثل همدگر شده اند تـوكى  زكوچه  هستى عبور خواهى كرد؟

در  سـايه سـار غـريب چشم من جز انتظار خيس تو بر پا نيست بـر جـاده هـاى غمزده بى روح، وقتى حضور سبز تو پيدا نيست در  ايـن  غروب وهق هق باران زا چون ابرهاى خسته وبغض آلود بـايد  بـه کوه سر بگذارم من، حالا که شانه هاى تو اينجا نيست بـر  شـاخسار  تـرد نگاه مـن، گل مى کند دوباره غمى سنگين بـر  سـاحل  کويـرى چشـمانم جـز موج استغاصه دريا نيست گفـتى بـهار فصل غزل خوانى است، فصل گشودن پر پرواز است امـا  شـروع مرگ کبوترهاست وقتى که هيچ پنجره اى وا نيست حـس  مـى  کنـم که سمت نگاهم را بايد به سوى جاده بچرخانم بـوى بـهار عـاطفه مـى آيـد، اين بار نه به جان تو رويا نيست ايـمـان بـياوريم بـه آغـاز فـصل فـروغ سـبز خـداوندى وقـتى چراغ آه هـمه سـوزان، در اين غروب سرد زمستانى است مـى  تـرسم از تـلاقى چشـمانم بـا چشم هاى تند تو نه هرگز شـرقى تـرين تـبسم بغض آلود اين ها براى چشم تو زيبا نيست وقـتى  که اشـتياق نگاهـم را بـا يک سکوت سـرد بـياميزى حتى بهشت دوزخ يخ بسته است چيزى به جز قساوت وسرما نيست مـن  جـز نگاه گرم تـو چيزى از هر دو جهان، عزيز نمى خواهم در  واپسـين دقـايق آديـنه وقـت نگاه گرم تـو آيـا نـيست

چشـمم بـه راه ماند وتو از در نيامدى ايـن  جمعه هم گذشت وتو آخر نيامدى؟ بـاغى  نـمانده اسـت که آخر نيامدى بـستان در انتظار تو بر گل نشسته است يک لـحظه هـم بـه ياد صنوبر نيامدى شـمشادهاى بـاغ، ز داغ تـو سوختند رفـتى  ز صـحن ديـده وديگر نيامدى در آن خزان، خزان غم انگيز فصل عشق امـا  شـبى بـه خـواب کبوتر نيامدى پرواز  ِ با حضور تو خواب وخيال ماست بـا آنکه تـو، هـنوز زخـاور نيامدى؟ مهرت چگونه در دل ما خانه کرده است؟ اى غـايب از نـظر، که به منظر نيامدى بـاور نـمى کنـم که فـراموشمان کنى حـتى  سـراغ  ايـن دل پرپر نـيامدى مـرغ  دل  شکسـته پرم شـد اسير تو جـز در نـسيم گلـشن بـاور نيامدى رفـتم  به کوه ودشت که پيدا کنم تو را

مـصدر  هـر  هشت گردون، مبدأ هر هفت اختر خـالق هـر شـش جهت، نورِ دلِ هر پنج مصدر والـى  هـر چار عـنصر، حـكمران هر سه دفتر پادشــاه هـر دو عـالم، حـجت يـكتاى داور آن  كـه  جـودش شهره نُه آسمان، بل لامكان شد مصطفى سيرت، على فر، فاطمه عصمت، حسن خو هـم  حسين قدرت، على زهد ومحمد علم ومه رو شـاه جـعفر فيض وكاظم علم وهشتم قبله گيسو هـم تـقى تـقوا، نقى بخشايش وهم عسكرى مو مـهدى قـائم كـه در وى جمع اوصافى چنان شد پادشـاه  عـسكرى  طلعت، نقى حشمت، تقى فر بـوالحسن  فـرمان ومـوسى قدرت وتقدير جعفر عـلم بـاقر، زهـد سـجاد وحـسينى تاج افسر مـجتبى حـكم ورضيّه عصمت ودولت چو حيدر مـصطفى اوصـاف مـجلاى خـداوند جهان شد مـصطفى اوصـاف مـجلاى خـداوند جهان شد