اسلام شناسی -شمیم یار

چو سعی بی تو یکی پسته ایست دور از مغز نـمـاز بـی تـو بـسی شـرمـســار می‌بـیـنـم محمد و علی و فاطمه، حسن و حسین ز چـهـر پـاک تـو مـهـدی، نـگار می‌بینم

نوای نای دل کعبه جز ولای تو نیست ط‌ـواف کـوی تو را افـتـخار می‌بـیـنـم جـمـال کعبه ز خـال تو آبرومند است وگرنه سنگ و گل بی‌عیار می‌بینم

بـیا و بـیدارم کـن… بیا و هشیارم کن بـیا و هـمه جـهانیان را از خـواب غـفلت بـیدار کـن … هـمه به خـواب سـنگین جـهل فـرورفته اند و صـدای مظلومان و دل شـکستگان را نـمی شنوند … خـودت بـیا و هـمه مـا را از ایـن کـابوس جـهانی نـجات بده

دارد زمان آمدنت دير مي شود دارد جوان سينه زنت پير مي شود … تقصير گريه هاي غريبانه شماست … دنيا غروب جمعه چه دلگير مي شود…

ببین كه روز سپیدم ز هجر تو شام است بیا و نور فكن كه چهره تو ماه من است جدایی از تو بلایی عظیم و جانكاه است گواه قلب حزین سردی نگاه من است

فقط دلیل جدایی ز تو گناه من است ثمر از این همه غفلت دل سیاه من است همیشه ذكر تو را من به روی لب دارم كه نام تو گل زهرا دلیل راه من است

سر من ندارد اين سر، غم من ندارد اين دل که به اين سر و به اين دل غم کار و بار دارد ببر از سرم نصيحت ببر از برم گراني نه سرم خرد پذيرد نه دلم قرار دارد سر من پر از جنون و دل من پرست از عشق نه سرم مجال عقل و نه دل اختيار دارد

ز شراب وصل جانان سر من خمار دارد سر خود گرفته دل هم سر آن ديار دارد چه کند دگر جهان را چو رسيد جان به جانان چو رسيد جان به جانان به جهان چه کار دارد

ز رويت حاصل عشاق حيراني است حيراني از آن زلف و از آن کاکل پريشاني، پريشاني ز بزم عشرت وصلت همه حرمان و نوميدي ز جام شربت هجرت همه خون دل ارزاني ندانستم که مهرويان به عهد خود نميپايند از آن عهد و از آن پيمان پشيماني، پشيماني

بوي خوش تو هرکه ز باد صبا شنيد از يار آشنا سخن آشنا شنيد اي شاه حسن چشم به حال گدا فکن کاين گوش بس حکايت شاه و گدا شنيد خوش ميکنم به باده مشکين مشام جان کز دلقپوش صومعه بوي ريا شنيد