بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج

لطيفه يكى مشغول سخنرانى بود، خواست شعرى را به آواز بخواند فراموش ‍ نمود چند مرتبه گفت : صاحبدلى به مدرسه آمد، زخانقاه ، هر چه خواند، بقيه اش را يادش نيامد، آخر الامر گفت : چكار داريد آن شعر چيست حاصلش را برايتان مى گويم

لطيفه فردى رفت در مغازه ميوه فروشى ، خواست بگويد: آقا ليموبم داريد زبانش بر عكس چرخيد و گفت : آقا بيمولم داريد؟

لطيفه يكى دوست خود را در خيابان ديد كه با بچه اش مى آيد، از او پرسيد كه نام پسرت چيست ؟ گفت : غلام شما، قنفذ تو عمرى و او غلام توست .

لطيفه شخصى به نزد دوستش رسيد، از او پرسيد مدتى است تو را نمى بينم در جواب گفت : مريضم گفت : ناراحتى شما چيست ؟ دوستش گفت : چند روزى است كه غذايم هضم نمى شود دوستش گفت : آقا كارى ندارد غذاى هضم شده بخوريد.

لطيفه شخص داش منشى در يكى از پياده روهاى تهران حركت مى كرد با عصاى خود به پشت شخصى زد و گفت : آقا اينجا چهار راه مخبرالدوله است ؟ او گفت : نه آقا اينجا ستون فقرات بنده است .

او حدى در خانه دلم گرفت از تنهائى رفتم بچمن چو بلبل شيدائى چون ديد مرا سرو سهى سرجنباند يعنى بچه داخوشى به بستان آئى (158)  

بخواب رفتم ، از تنهائى از سبحانى در خوابگه جهان من شيدائى چشمى بگشودم از پى بينائى ديدم چو درآن نبود بيدار كسى من نيز بخواب رفتم از تنهائى  

مى بايد رفت از ملكت وجود ميبايد رفت دير آمده ايم و زود مى بايد رفت زين بحر هرآنكه سر بدون زد چو حباب تا چشم زهم گشود مى بايد رفت  

اجابت نكنم دنيات نداده ام نه از خوارى تست كونين مرا رشك وفادارى تست هر چند دعا كنى اجابت نكنم زيرا كه مرا محبت زارى تست  

گر حق طلبى دنيا طلبا تو خسته و رنجورى عقباطلبا تو از حقيقت دورى گر حق طلبى و با حقيقت باشى در هر دو جهان مظفر و منصورى