بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج

آيه شماره 34  از سوره مبارکه توبه دنیا طلبی … وَ الَّذينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَ الْفِضَّةَ وَ لا يُنْفِقُونَها في‏ سَبيلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَليمٍ …و كسانى كه طلا و نقره را گنجينه (و ذخيره و پنهان) مى‏سازند، و در راه خدا انفاق نمى‏كنند، به مجازات دردناكى بشارت ده  1- سوء استفاده از موقعیّت‏ها، حرام است وبزرگ‏ترین خطر براى علماى …

دير  است  تا که عشق تو از سر به در کنيم در  انـتظار  سـبز تـو، جان را سپر کنيم آواز  صـد پرنـده مـيان سکوت ماست بـرگرد تـا زديـده، گل شـوق پر کنيم گفـتى صـداى پاى دلـم را شـنيده اى بـنشين کز ايـن سـرود، نوايى دگر کنيم بـنشين  در ارتـقاع شـب اى آفتاب من کز  مـاجراى تـلخ جـدايى حـذر کنيم در بـاغهاى آيـنه هـا فـصل رنگه است مـا  آيـنه بـراى تـو، بـيرنگ تر کنيم بـالى نـمانده تـا که زويـرانه هـاى باد در  بـازومان شـاخه ى ديگر سـفر کنيم -بـشنو صـداى چهچه ى ديـده ى مرا کز  قـصه هـاى سـينه تو را با خبر کنيم روزى که دير نيست، چو موجى دونده باش کز سـاحلى بـه سـاحل ديگر گذر کنيم بـازآ-  قـدم  به مزرعه ى شام من بگذار کز  شـبنم  لـطيف سـحر چهره تر کنيم -بـادامنى  پر  از گل شـب بو بيا- که ما از  پاکى سپيــده تــرا بـارور کنـيم

شـب تا سحر شب چشمم در  اشک مـلـتـهبم گم گم کرده جـادهى شب را بــا  گريـه پاى تـبسم آواز  پنـجـرهـهـايـم سـوز مـلايم صـبر است تـنـها  مـسـافر  اشکم در  رقــص کنـد تـرنم امـيـدهـاى دروغـيـن در کوچه کوچه ى اين شهر رنگ سکوت گرفـتـنـد رنگ ســيـاه تـوهـم هـان  اى  فـسون مرکب خـود چشـم آينه ها باش آيـينه  هـاى خـياليست افـسـانه سـازى مـردم ابــرى نـمـانده وآبـى کردم دوبـاره چو هر شب در  انـتـظار  حـضورت بـا خـاک کعـبه تـيمم شـايـد صـداى اذانـى از  سـوى  کعـبه مى آيد شـايد  دوبـاره  خـدا با انـسـان نـموده تکلـم آغــاز اســم بـهارى در آســمـان وزمـيـنم گاهـى چو خوشهى پروين گاهـى چو سـاقهى گندم هـمـزاد رســم يـقينى وقـتى مـيان شـب وروز امـيـد  از  تـو نـوشتن آرامـش اسـت وتـلاطم

از  شـبستان شـب موى کسى بـر مشامم مى رسد بوى کسى روح  سرگردان من پر مى کشد چون کبـوتر بر سر کوى کسى مـى تپد در خويش دشت انتظار از سـمـند پر تکاپوى کسـى آسـمان دور زد از رنگين کمان در  هـواى طـاق ابروى کسى مـى  دمد  از روزن شب آفتاب تـا بـبيند پرتـو روى کسـى در  پريـشانى دل من لود هست درد  چيـن چشم جادوى کسى سمت وسوى خوشتن گم کرده ام مـى دوم تا پاى دل سوى کسى شـب هـمه شب مشفق کاشانى

قـلم  اجـازه  بـده تا كه عرض حال كنم ظـهور  مـهدى  مـوعود را سـؤال كنم دلـم گرفـت ودلـم را بـه يـك نوا دادم تـمـام بـغض دلـم را بـه واژه هـا دادم غروب  جمعه رسيده است وعطر شوق تو باز غـروب  جمعه رسيده است ووقت راز ونياز تـمام  هـفته ى مـا روى جاده ها سر شد تـمام  هـفته ى مـا بى حضورت آخر شد تـمام هـفته ى مـا بى تو سرد وغمگين بود وزيـر  هـر قـدمى احـتمال يك مين بود كـبـوترى بـه بـلنداى آسـمان نپريـد كـسى  ز دخـتر بـى خـانمان گلى نخريد جـهان  لـباس سياهى ومرگ پوشيده است تـمام صـحن خيابان ز برگ پوشيده است تـمام  حـجم خـيابان هجوم تابوت است وعـشق  بـمب بزرگى بدون باروت است وعـشق  واژه ى تكرار هر غزل شده است وعـشق  تـا حدّ يك نام مبتذل شده است وآنچه در دل مـا نـيست پاكى ذات است وعـشق  مـضحكه ى قرن ارتباطات است دوبـاره بـاغچه آتش گرفت وبلبل سوخت ومـرگ، صاعقه اى زد وشهر كابل سوخت چقـدر چلچلـه هـا يـك شبه يتيم شدند زنـان  سـر بـه گريـبان دچار بيم شدند اگر چه دسـت تـوسّل به طور سينين است عـروس زخـمى دنـياى مـا فلسطين است ودر  تـمام جـهان يك ستاره روشن نيست اگر كه هست ولى چشم، چشم ديدن نيست خـدا كـند كه در اين سال، سال بى لبخند خـدا  كند  كه در اين صحنه ى بگير وببند خـدا  كند كه در اين روزهاى مرگ وگناه كـه هر چه راه رسيده است تا دهانه ى چاه غـروب جـمعه اى آن آفـتاب سـر بزند وبــى خـبر بـرسد عـاشقانه در بـزند در انـتظار چه سـاعت نـشسته اى آقـا! كـه  پشـت  مـيز بلاغت نشسته اى آقا! گنـاه  كـردن مـا را عذاب بيخود نيست بـرون نـيامدن آفـتاب بـيخود نـيست قـلم  اجـازه  بـده تا كه عرض حال كنم ظـهور  مـهدى  مـوعود را سـؤال كنم

بيا  كه  صبر برايم چه خوب معنا شد در انـتظار ظـهورت دلم شكيبا شد تـمام  دفـترعمرم سـياه شـد اما امـيد  ديدن  رويت دوباره پيدا شد چه جمعه ها كه گذشت ونيآمدى آخر دعـاى  منتظرانت  حديث شبها شد كيده  قطره اشكى زديدگان زان پس فـضاى  سـبز  نيايش پر از تمنا شد حصار يأس چه زيبا شكست با يادت ولى چگونه بگويم كه عقده ها وا شد هـنوز مانده به دل آرزوى ديدارت بـيا بـيا كـه بهارم خزان غمها شد

شـقايقى  که در انـديشه ى شکفتن بود دل  شکسته ى در خون نشسته ى من بود بـه  انـتظار طلوع تو اى ستاره ى صبح دو  چشـم  منتظرم در قفس به روزن بود چه شد که دست ستم در حريم حرمت گل چو  شبروان،  به تکاپوى لاله چيدن بود؟! مـرا  بـه کشت آمل در خزان بى خبرى هـزار  خوشه ى بى حاصلى به خرمن بود جوانه  زد  گل خورشيد در دلم شب دوش کز  آفـتاب  خـيال تو، خانه روشن بود نگاه  ژرف تـو با من حديث هستى گفت که  چشـم مست تو، آيينه دار بودن بود چه  راز داشـت که باده زبان به خاموشى هـزار عقده گره در گلوى سوسن بود؟! گذشت  فرصت پروازم از کرانه ى خاک که  جـان  عرشى من در خرابه ى تن بود

اى مـهربان که نـام تو را يار گفته اند چشـم تـو را فروغ شب تار گفته اند از دسـت هاى مهر تو اعجاز چيده اند از  گام هـاى سـبز تو بسيار گفته اند مـا  بـا در ودريچه وروزن غـريبه ام بـا مـا سـخن هميشه زديوار گفته اند واکن  زنور پنجره اى رو به سوى آسمان کز ابـرهاى تـيره بـه تکرار گفته اند بر خيز وپرده برکش از آن روى تا که ما بـاور  کنـيم  آن چه ز ديدار گفته اند

کشـيده  جـذبه چشـمانت، مـرا به خلوت بيداران نـثار  مـقدم سـبزت بـاد، شکوفـه هاى گل باران خوشم به جرعه اى از آن مى، که در کلام تو مى جوشد کم  از کرامـت دريـا نـيست، نـم پيـاله هشياران چه روزهـاى غـريبى را، در انـتظار تـو سـر کرديم طـنين غـربت مـا را داشـت، صداى طبل عزاداران درون سـيـنه يـارانت، زلال عـاطفه مـى جـوشد ودر  ادامـه  يک بـيعت، فـتاده دسـت عـلمداران بـه  يـمن نـام بـلند تـو، در ايـن سپيـده نورانى قـلم بـه دسـت شقايقهاست، علم به دوش سپيداران

غـزل  تـر  از غزل، گل تر ز گل، زيباتر از زيبا تـو  از (الله اکبـر) آمدى، از (اشهد ان لا …) شـهادت  مـى  دهـم معراج يعنى چشمهاى تو شـهادت مـى دهـم چشـم تو يعنى سور اسرا غـريبه  نـيستى، ايـن روزهـا بـسيار دلتنگم بــراى ايـن دل تـنهاترم دسـتى بـبر بـالا دلم زرد است، شب هايم همه سر است، يا خورشيد بـقيعستان اشکم بـسته شـد يـا (قبة الخضرا) تـو  مـى گويـى زمان ديدن هم، باز هم فردا! ومـن  مى گويم امشب، زودتر، حالا، همين حالا!